Günahkar ben

Yüzüm soluk, içim kara, hıncım büyük kendime. Huzurumu kaçırdım gölgelerde geziniyorum. Çılgınca bir seyahatin tam ortasındayım. Kollar var kocaman, ruhumu kavramış çekiştiriyorlar bir o yana bir bu yana. Güneşimi itiyorum ellerimle gölgelere sığındım azametli büyüsüne kapılıp. Beklentilerim, hikâyem alt üst ters yüz olmuş. Son raddesine kadar koşuyorum bilmeksizin mutluluktan kaçışlarımı.

İdare eder değil halim pek uslu sayılmaz ruhum. Çile çekiyor içimde bir ufak çocuk. Koparılmışlığın acısıyla kıvranıyorum. Günaha battım gırtlağa kadar. Habire batmaktayım boğuluyorken bile. Çıngar çıkararak bağıra çağıra belanın ortasına gömüldüm. Toprak kabul etmez bir beden taşıyorum. Ruhumu kirletiyorlar kirletiyorum göz göre göre. Halkalarımı kıramadan yürüyorum ateşe. Ölüm fermanım kulaklarımda. Cellâdım kararı haber ediyor. Assak mı kessek mi. Ya da yaksak mı? Şimdi morluklar ruhumda kurtulmanın huzurunu bekler oldum. İz de kalsa, beni utançlara da boğsa neticeye ulaşma çabasındayım. Son demlerinde umudum. Sarılamıyorum ama tutuyorum bırakmadan. Beni bu yolda günahlarıma hapsolmuşluğum değil varsa bi damla sevabım kurtaracak. Rabbimin kudretine sığındım iradesizliğime rağmen…