Hadi artık, toparlan ve yok et hayatından...

“Hadi artık” dedim kendi kendime; “toparlan ve yok et hayatından”.

Başardım.
Anında, içimden geçtiğinde bitirdim.
Tüm köprüleri attım.
Hayatımın kalan kısmında onsuz bir yaşama “merhaba” dedim.
Onun varlığının iyi geldiği hiçbir şeyi yapmadım.
Onun aklımda fırtınalar estirmesini engelleme çabalarım sürüyor.
Zamanla azalıyor içimde.
Boşluğunun yarattığı o dünyayı da dolduruyorum azar azar.
Gözyaşlarımı biriktiriyorum.
Biriken gözyaşlarımla gelecek acıların duvarlarını besliyorum.
Yaralarımı suluyorum.
Sulanan yaralar da kabuk bağlamayıp, unutmamı engelliyor.
Unutmuyorum ben, sadece bitiriyorum.
Unutmanın benle alakası olmadığını biliyorum.
Unutulmayacak anıları ben yaratıyorum.
Görünenlerden ziyade görünmeyen, yok saydığım her şeyi atıyorum.
Evet, zamanı geldiğinde tokatlar patlıyor suratımda.
O zaman nerdesiniz diye o yaralarımdan güç alıyorum.
Kapatıyorum kendimi acı sandığım tüm aşklara.
Şimdilik yaşıyorum, yaşanacak olan kalanlarla.
Onsuzluğa alışıyorum.
Dolduruyorum her yeri kalabalıklarla.
Yalnızlığımla baş ediyorum her şeyle.
Kendimi güç veriyorum, sağlamlaştırıyorum.
Bazen merak ediyorum, özlüyorum.
Sonra hemen tutuyorum biriken gözyaşlarımı.
Saklanıyorum gizlice, ağlamıyorum.
Kapatıyorum gözlerimi, saklıyorum.
Açtığımda acısalar da açıyorum.
Böyle böyle geçiriyorum zor günlerimi ama bitiriyorum.
Zaman daha da iyileşmemi sağlıyor.
Artık zamanı bile seviyorum.
Onu artık hiç görmüyorum, aramıyorum ve istemiyorum.

Ve tekrar “hadi artık” diyorum kendime, “toparlan ve yok et hayatından”…