Hani Olur Yaa

   Keyifle ayaklarını uzatıp çayını karıştırırken sanki o keyif anını kolluyormuş gibi kapının zili çalar da ansızın habersiz misafir gelir. Bilirsiniz İşte.  Bende bir telaş duygusuyla kendimi topluyorum. Çünkü yeni bir ben habersiz geliyor.

    Peki, derdim ne?

   Dozu arttırmak…

   Yazarlık işimin ötesinde, başka bir anlam var artık. İşime iş gibi değil de, âşık olmuş gibi bakıyorum. Bir kalem, bir kâğıt heyecanla sarıldım. Başından kalkıp başka bir işle meşgul olmak zorunda olduğumda özlemek o kâğıt kokusunu. Apar topar işlerimi bitireyim de kavuşalım diye düşünmek belki de. Bazen işini de alıp gitmek.  Bir ağaç gölgesinde çalışmak.  Parktaki çocukların neşesine karıştırmak.  Bir bankta oturup göle bakarak çalışmak mesela. Arada bir değişik mekânlar götürmek, bir kahve eşliğinde. Aşk gibi gezdirmek işini.  İnsanlara yeni fikirlerinden bahsetmek,  kendi içinde tutmadan anlatmak. İşinin gönlünü hoş tutmak. Bak şöyle bir konu buldum diye aramak eşini dostunu. Onları da işine ortak etmek. Hani olur ya, bir vesileyle konuyu hep sevdiğine getirir gibi anlatmak...

   2 yıl aradan sonra işimin peşinden koşuyorum, sarılıyorum fikirlerime sahip çıkıyorum. Ondan bahsediyorum. Şu paragrafı bir dinle bak diyorum. Böyle olunca sıcacık oluyor yazılan bloglar yanında emanet durmuyor. Bir parçan oluyor ve çok seviyorsun ki o da seni seviyor ve her gittiğin yere seninle geliyor. Anlatabiliyor muyum iş aşkımı?

    Yoksa,  yoksa siz aşkı sevgilimi sandınız! Ay âlemsiniz.