Hani zaten öleceksek ansızın ölsek, Azrail’i beklemek zor

Vakti yaklaşıyor, anlıyorsunuz; çünkü insanlar o yaşlarda ölüyorlar. Üç yıl önce beş yıl sonra. Ölümü bekliyorsunuz. Kimin ne zaman öleceği belli olmasa.

Öleceğini bile bile öldüğünü göre göre, yataklarda… Ben 60’ındayım, 90’dan öncesi aklıma gelmez; çünkü sağlıklı yaşamışım, kaza bela istisna… Yine de bir gün(o dediğin gün olsa bile) aynı son.

Ölüm beklenir mi ya… Hani kimi 80 kimi 120 yaşında ölse; 40 yıl umutlansak, ölüm aklımıza gelmese… Herkes aynı yaşta ölüyor, yaşamayı bilmeyenler ve kaza bela hariç. 70’den itibaren iyi yaşasan da, sağlıklı olsan da ölüm yolculuğu başlıyor. Bu bir travma, ben yendim, 90’dan öncesi aklıma gelmez, olursa sürpriz olur.

Bir de takma diyenler var, bir bilseniz onların nasıl taktığını…

Ölüme teslim olanlara da gıcık kapıyorum “Nasılsa öleceğiz!”

Her şeyin zamanı olduğu gibi ölümün de zamanı var. Daha önce ölüyorsanız bir nedeni var. Herkes aynı zamanda ölecek diye bir kural yok; çünkü farklıyız. Ölen biz değiliz, vücudumuz; istesek de ölemeyiz, öleceği vakit gelmişse istesek de ölümü durduramayız.

Vakit vücudumuzun ömrünü tamamladığı andır, gerisi fasarya. Zamanında ölüyorsa ölen vücudunuz. Daha önce ölüyorsa siz kendinizi öldürüyorsunuz ya da sizi öldürüyorlar.

Bütün bunlar ölümün değişmez kuralları; şimdilik tabi. Ama hani insan şöyle olsaydı diyor ya, bizimkisi o. Bu arada unutmadan, normal ölüm tarihinden sonra da yaşayacağınızı düşünmeyin. Vücudun ömrü tükenmişse ölüm beklemez. Ne dedik? Bunlar böyle eyvallah da hani gönül istiyor hiç ölmesek. Geç onu. Ansızın ölsek. Öleceğimizi, öldüğümüzü bilmeden. Acı çekmeden, Azrail’i beklemeden. Olmaz mı?