Hatıra mahallesine bir gece

Bu gece uykusuzum. İlginç bir şekilde uykularım kaçıyor benim bazı geceler. Bu gecede o uykumun kaçtığı gecelerden. Düşüncelerim sokak sokak geziyor hatıralarımda.

Ne kadar çok hatıram varmış meğer, kendime inanamıyorum. Bu kadar kısa bir ömre bu kadar hatıra nasıl sığdı, hayretle izliyorum düşüncelerimin çocuk gibi mahallemin sokaklarında gezişini. Kimi zaman yatakta "ah şöyle yapsaydım" derken yakalıyorum kendimi, kimi zaman sinirlenmiş yumruğumu kasmış bir biçimde. Öyle bir gezinti ki her his gibi bu gezintinin içinde muzip bir gülümsemede var.

Mesela amcamın bana kravat bağlamayı öğretişi -ki hâla düzgün bağlayamıyorum-, okula başladığım ilk gün annemin bana servis şöförünü tanıtışı -kolyesine dikkat et demişti- kitaplarımı kaplamayı öğrenişim. Ne kadar çok şey var aslında, ne kadar büyük bir mahalle.

İlk kez kalemi elime alıp sana dair bir şeyler karalayışım, ilk kez bira içipte bardan atılışım, yaş on yediyken kapısından çevrildiğimiz barlar. Hepsi bu gece bir bir aklıma geliyor nedense. Hatıralarım öyle çok, o kadar yorucu ki ılık bir kış gecesi terletiyor beni.

Bu kadar hatıranın peşi sıra birbirini izler gibi aklıma gelmesi, uykumun kaçması şaşırtıyor beni, sigarasızlıktan diyip avutuyorum bir süre kendimi ama uyku bu gece haram anlaşılan bana.

Hani her mahallenin bir tane ağbeyi olur, herkesin tanıdğı, korktuğu, korkudan kayanaklanan bir saygı duyduğu -ne kadar saygı denebilirse- benim mahallemde yalnızlık o ağbeyin adın. Tüm hatıralarım ortak bir salona açılır gibi sonunda yalnızlığıma bırakıyor beni. Kollarını açmış beni bekliyor yalnızlığım.

Tüm hatıralarımın arasında dün gece, bu gece, yarın gece ve bir sonraki her gece olacağım gibi yalnızlığım parlak bir yıldız. Hani insan kaybolur ya, hani doğru yolu bulmak için birilerine bir yerleri sorar ya, hatıralarımın mahallesinde kaybolsam, hangi kapıyı tıklatsam, açana "yalnızlığım nerde, nasıl bulurum" diye sorsam, kalbimi gösterecek bana.