Havaya cemre, toprağa Memed düştü...

Havaya cemre düştü, Memed’ler toprağa…

Sanki geç kalmıştı bu yıl yaşamı sarıp, ısıtacak olan cemreler. Kışın amansız soğuğuna karşı direniyordu Koca Çınar Memed’ler. Cemre havaya düştüğünde artık dayanacak güçleri kalmamıştı, kurumuştu bedenlerini besleyen tüm kan damarları. Tıpkı bahçemde büyüttüğüm rengârenk sardunyalar gibi…

Daha geçen yıl dikmiştim onları, sulamış, sevmiş, kuruyan yapraklarını ayıklamıştım özenle. Nasıl da gelişip çiçek açmışlardı renk renk. Onlara baktıkça yüzüme bir gülümseme yerleşiyordu istemeden. Şimdi kurumuş bedenleri rüzgârlarda savruluyor nicedir. Memed’lerin dayanamadığı soğuğa bizin bedenimiz nasıl dayansın der gibi…

Koca Çınar Memed’leri de, çevrelerinde gördüğü haklı sevgi, saygı besleyip büyütmüştü. Birincisi Çukurova’nın İnce Memed’i Yaşar Kemal, diğeri benim babam Mehmet. İnce Memed koca bir ülkenin kalbine gömüldü, baba Memed de sevenlerinin kalbine gömüldü.

Bir de Fidan Memed’ler vardı asi soğuklara yenilen, daha gencecik yaşlarında toprağa serilen. Adları, sanları yoktu henüz onların. Nasıl olsun ki? Daha henüz bir fidanlardı. Hayalleri vardı, umutları vardı, sevdikleri vardı.

Mehmetçikti onlar, Mehmetçiklerimiz. Vatan savunmasında can veren Mehmetçiklerimiz. Kimi zaman şehitlik mertebesiyle yüceltilen, kimi zaman şehitlik dahi çok görülen taze fidanlarımız.

Baba Memed, İnce Memed, Şehit Memedler… Ruhlarınız şad olsun… Hiç birinizi unutmayacağız. Huzur içinde uyuyun…03 Mart 2015