Hayal kurun! Yoksa ne gerçekleşecek ki? (*)

İnsan olmanın en güzel yanı düşünebilmek. Bizi diğer canlılardan ayıran bu özelliğimiz bir armağan aslında.

Her ne kadar zaman zaman hiçbir şey düşünmek istemediğimiz halde, beynimizde gelip giden binlerce düşünce olsa da, düşünme yetimiz sayesinde hayal kurma özelliğine sahibiz.

Mesela bir şarkı melodisinde gözlerimizi kapayıp olduğumuz yerden çok uzaklara gidip gelebiliriz.

Dün gece bir sahil kasabasındaydım.

Kulağımda Daniel Santos’un sesinden  Besame Mucho, içi huzur ve mutluluğumla dolu bir sırt çantası, deniz kenarında salaş bir balıkçı.

Durmadan anlatabileceğim, zaman zaman sessizliğe teslim olabileceğim, içimde beni yoran ne varsa kıyıya vuran dalga ile denize gönderebileceğim bir kasaba.

İnsan olmak bu yüzden ayrıcalıklı ve mucizevi.

Gözünüzü kapattığınız an olmak istediğiniz yerde olabilirsiniz.

Sonra yaptığım sohbetleri düşündüm. Huzur verenleri, düşündürenleri, dinlendirenleri ve olduğum yerden bir başka dünyaya geçebildiklerimi.

Anladım ki, insan her daim kendisini anlayan biri ile konuşmaya muhtaç.

Ne kadar kendine kalsa da aynı frekansta olabileceği, paylaşabileceği birinin varlığı ile daha bir mutlu.

Şuan yanımızda olan insanların bizim değil, sadece şimdilik yanımızda olacağını bildiğinde ise hayat daha az yıpratıcı.

Hayalperestlik bize o kadar saçma ve boş bir duygu gibi aşılanmış ki, hayal kurmayı bile unutmuşuz.

Sistematik bir hayatın parçası olarak robot şeklini alıp düşlemekten bile çekinmişiz.

Bütün olarak düşündüğümüzde kendi dünyamızla alakalı ne varsa kabul ettiremeyeceğimiz düşüncesiyle biz bile kendimizi çevreye göre empoze etmişiz.

Gülmelerimiz bile saklı kalmış içimizde bir yerde.

Ece Temelkuran; “Biz çok güldüğünde bile ağlayacağım düşüncesiyle suratını asan bir milletiz” demişti bir kez, haklıymış.

Hayal kurmak boşa zaman geçirmek olarak aşılanmış bize.

İşte o günden beri bırakmışız hayallerimizin peşini.

Uçan balonların kuyruğunda uçup gitmiş hepsi.

Oysa hayal kurun der filozoflar, yoksa ne gerçekleşecek ki?