İnsan ne istediğini bilmeli!

Dün gece uzun uzun eski yazlık sinemalardan bahsettik. O zamanları dinlemeyi öyle çok severim ki… Bazen karşımdaki telefon kapandı zanneder. Oysa tüm benliğimle gözlerimi kapatıp o zamana giderim ben. Paketlerce çekirdeğin çitlendiği, çocukların uykuya dalıp babalarının kucağında yarı uyur yarı uyanık eve döndüğü, tadına doyulmaz yazlık sinema gecelerine.

Günümüz dizilerindeki pervasızlığa döndük birde. Tam o sırada içeriden gelen haykırış sesleri ilişti kulağıma. Yine bir dizi, yine acı, yine dram ve yine mutsuzluk.

Sevgi yerine entrika, masumiyet yerine kurnazca planlar ve normal hayatta melek sayılacak kadar abesle iştigal iyi huylular.

Telefonu kapatınca düşündüm uzun, uzun.

Neden her şey bu kadar uç yaşanıyordu günümüzde? Neden doğal ve naturel bir dizi bile sunamıyordu ekranlar bize?

Çünkü hayatın olumsuzluklarına odaklanmışız gün geçtikçe.

Hani hep söylerim ya “çok isterdim gününü iple çekerek beklediğim bir dizim olsun diye”; işte bunu en son “İkinci Bahar”da yaşamıştım.

O dizi ekranlara geldiğinde reklamlarını bile gözlerimi kırpmadan izlerdim ben.

Şener Şen’in Türkan Şoray’a sevgi dolu, hayran bakışı. Türkan Şoray’ın tamamen doğal ve evimizden biriymiş gibi ekran da dolanmasını.

“Doğallığı özledik biz” dedim sonra.

Sevgi için emek harcamayı. Sevmeyi koşullara bağlamadan, çıkar gözetmeden hissedebilmeyi. Ve hissettirmeyi tabii.

Değiştirmeden kabul edebilmeyi. Olduğu gibi sevmeyi.

Birinin hayatımızı değiştirmesini beklemeden istediğimiz huzuru, mutluluğu kendimiz sağlayabilmeyi.

Paylaşmanın “ben” demekten daha fazla haz verdiğini, yani paylaşabilmeyi.

Sonra güvenebilmeyi özledik biz. Yarı yolda kalmadan, hırpalanmadan, kırılmadan, incinmeden omuz omuza verebilmeyi.

Ve hatta kendimize bile itiraf edemediğimiz baskıladığımız gerçeklere ulaşabilmeyi.

Sonra dedim ki; herkes kendi hayatının dizisini yazabilmeli.

Ve bir sonraki bölümü merakla heyecanla beklerken cam ekran karşısında görmek isteyip göremediği mutluluğu kendi hayatının baş rolünde izlemeli.

Böyle işte…

Ne yapmalı, ne etmeli sürekli bir soru serüveni.

İnsan sorularının cevabını kendi içinde bulabilmeli.

Belki de her şeyin başı;

İnsan ne istediğini bilmeli!