Büyükada ve içsel yolculuk

Bazen ara vermek iyidir. Düşüncelerle kalmak, kendini dinlemek, paylaşmamak, canın istediği gibi davranmak. Uzun zamandır Büyükada’da kalmıştı aklım. Bu sene gitme fırsatını yakalayamamış ama üzüntüsünü de içimde hissetmiştim. Ani bir kararla Cuma Gecesinden hazırlanıp Cumartesi sabahı ilk vapur da bulduk kendimizi. Deniz havasının diri tutan serinliği yüzüme vurduğu an iyi bir şey yaptığımızı anladım.

Yazmayıp kendime kalacağım koskoca bir gün vardı önümde. Büyükada’ya ayak basar basmaz iskeleye yakın bir çay bahçesinde soluklandık. Önce adanın yukarı doğru çıkan yokuşunda bisiklet kiralayanları izledik.

Çiftler sırt çantalarıyla ve ellerindeki simit-poğaça poşetleriyle yazdan kalma son günlerin tadını çıkarır bir neşe içerisindeydi.

Soluklandıktan sonra kalacağımız otele doğru yürümeye başladık. Fayton sesleri eşliğinde, hala baharı anımsatan rengarenk çiçekli yollarda yürüdük.

İnsan yürüdükçe sanki uzaklaşmak istediği her şeyden adım, adım kaçıyor.

Vardığımızda kalacağımız köşkün bahçesine girer girmez bir huzur karşıladı bizi. Sanki hayatımızda hiç bu huzura tanıklık etmemişiz gibi, sanki burada kimsenin bizi bulamayacağı bir yere sığınmışız gibi, sanki yaşamanın nasıl güzel bir lütuf olduğunu hatırlamamız için düzenlenmiş bir yere gelmişiz gibi…

Cevahir Hanım ile telefon görüşmemizden sonra gideceğimiz mekanın kendimizi evimizde hissedebileceğimiz konforda olduğunu anlamıştık.

Konak alt ve üst balkondan oluşan bahçesi, mistik döşeme tarzı ile göze hitap ettiği kadar ruha da iyi geliyordu. Kaldığım oda da benden önce reiki çalışmaları yapıldığını duymak ise tekrar enerji – kişisel gelişim adına yaptığım çalışmaları, okuduğum kitapları hatırlattı.

Akşama kadar bol yürüyüşle, sohbetle, manzaralarla geçen bir gün geçirdik. Akşam olduğunda ise yemek hazırlıkları başladığında müzik setinin yanındaki cd leri karıştırırken buldum mutluluğu.

TSM kokan mis gibi bir Büyükada seyahati yaşadık.

Aynı konakta yeni tanıdığım Fisun ve Feray ise saatlerin nasıl ilerlediğini anlamadığım bir sohbet hediye etti.

Hayata, yaşama ne çok şey borçluyuz. Her güzel şey gibi bu kaçamakta çabuk bitti.

Ama insan anlıyor ki, yaşam devam ettiği sürece lezzetine doyulmaz birçok an bekliyor hepimizi.