Hayallerimi yerleştirdim hayallerimin merkezine

Mevsimleri düşündüm. Yolları. Hayatımı. Ne çok şeyi düşündüm yine bugün. Yağmur yağıyor yine. Yağdıkça şiddetini de artırıyor. İnsanlar koşar adımlarla ilerliyorlar. Günler geçiyor. Hayatlar farklı olsa da yollar aynı. Ya giderler arkalarında ellerde mendil, gözlerde yaşla. Ya dönerler içlerinde kocaman özlemlerle.

Yol arkadaşım: Yıllar öncesinden  yağan bu yağmur o zamanlardan mı kaldı? Yoksa bugünden mi? İnan bilemedim.

Ve yol arkadaşım….

Pek hatırlanmaz aslında hele üzerinden yıllar geçmişse. Oysa ben yıllar önce olsa da hatırlıyorum yol arkadaşım. Dediklerini hatırlıyorum, aynı yoldayken. Hem de dün gibi.

O zamanlar ne çok söz vermiştik düşünmeden. Bu yola çıkarken: Bende  başka hayatlar için önemli olurken, kendi hayatımın önemsizleştiğini anlıyorum yıllar sonrasında.

Ne şarkıların sözleri, ne müziğin ritmi beni kendi hayatıma döndüremiyorlar.

Ne özlemlerimin  önemi kalıyor, ne de hayallerimin. Kırık aynalardan yansıyor yaşamım.

Yaşamıma iliştirdiğim hayatları, onların yaşamlarını düşünüyorum.

Sıraya dizmeye çalışıyorum hepsini, kendi hayatımın hangi sırada olduğunu merak ederek. Ve tam artık kendi yaşamım dediğim, bir anda fark ediyorum, başka hayatların nasıl esiri olduğumu.

İlk sayfalardaki başka yaşamları birazcık es geçip, arka sayfalardaki hayallere bakmanın zamanı geldiğini. Biliyorum çok zor olacak, zor olacağını bilsem de.

Hayallerimi özenle yerleştiriyorum hayatımın merkezine.

Zamanla sararacaklar, silikleşecekler biliyorum. Olsun bende kendim için yaşamayı öğreniyorum. Şu anda emeklesem de biliyorum, ben de yürümeyi öğreneceğim. Yalnız kalsamda….

28.12.2011 Gülseren Akdaş