Hayat, çocuk kal benimle

Bir gölge gibi düştü peşime. Kaçamıyorum. Tutsa öpecek mi, dövecek mi anlamıyorum.  Elleri kocaman. Güçlü ve ürkütücü…  Gözlerini görebilsem, niyetini anlayabilirim. Ama gözleri yok.  İçinden bir nehir geçiyor cümlelerimin. Her yana saçılıyor şaşkın, ürkek kelimeler.  Gözlerini arıyorum ama gözleri yok. Yakalasa öpmeyecek anlıyorum.

Yeter artık. Düşmesin peşime korkular, umutsuzluklar, karamsarlıklar. Bana ölümden, hastalıktan ,belki de görmeyeceğim yarının  kaygısından bahsetmeyin artık. Çok yorgunum.

Çiçekler açsa her yanımda… İçimde, dışımda… Her yanım ağaç olsa, yeşil olsa. Çocukluğumun baharlarında olduğu gibi, başım dönse portakal çiçeklerinin kokusuyla. Çilek yesem mesela; ağzım, ellerim çocukluğumun çilekleri koksa. Annem kızsa, ellerimdeki, yüzümdeki, elbisemdeki lekelere.  ‘’Yıkayınca geçer anneciğim’’ desem. Yıkayınca geçmeyecek çok şey var artık hayatımda, kızdığın çilek lekesi olsun anne.

İstediğimde kaçabilsem çocukluğuma ya da hayat hep  annemin dizi dibinde çocuk kalsaydı benimle.