Yağmur, sır ve Ben

Yağmur, ruhumun ıslak hüznü. Bana göre apansız, ince hesapların gizi.

Susmalar bekleme benden artık. Gürül gürül, sırılsıklam, ağlatarak, inciterek, toprağı doyurarak, kokusunu duyurarak uyandır beni. Geldiğim yeri hatırlat, yürüdüğüm yolu, varacağım sonu.

Aklıma yağ yağmur, ruhuma, yüreğime. Sana karıştırıp kendime akıt beni.

Korkuma aldırma, korkaklığıma acıma. Çırılçıplak bırak beni; anısız, ansız, mekansız kalayım. Yeter ki aç yüreğimi gerçeğe, kendime, varoluş nedenime.

Kimlik istemiyorum. Boşlukta bir küçük tüy gibi hissederek, yerçekimsiz sonsuza dek düşeyim ama öyle hafif, öyle bilerek, görerek evreni, sırrını ; yırtılan perdelerin ardında bütün gizlenenleri.

Yağmursun sen, buluta saklanırsın. Bulut göğe sığınır. Gök, gözümün sınır bekçisi. Sonrası uzay, kainat…Ya da atomda koca bir evrendir hakikat.

Bir ayna tut ruhuma ey sır. Koşa koşa giden ömrümün hesabındayım.