Hayat dediğin iki nefes, bir heves

İlk nefes, beden ile ruhun ilk buluşmasıdır. Hayattan özlemi çıkartsan geriye ne kalır. İşte ruh ve bedende bu özlemi duyar farklı alemlerde birbirlerine. Ruh ile vücudun birbiriyle ilk bakışması, ilk öpüşmesi, ilk aşık olup ilk birleşmesidir, ilk nefes denen şey. Vücut ve ruh başka bir aleme gözlerini açar onunla. Onun için ilk nefes özeldir her canlı için, varlığının yegane realitesidir.

Sonra bir heves başlar. Önce kendini ifade etmek için heveslenirsin herhalde, sonra konuşmak, sonra yürümek için. Yavaş yavaş aşama kat edersin yaşam denen bu hayatta. Sonra heveslerin günbe gün artar. Çocuk olursun bir oyuncağa heveslenirsin, genç olursun bir karşı cinse heveslenirsin, yetişkin olursun yaşlılığını daha iyi geçirebilmek için mala mülke heveslenirsin, heveslerin değişir, sen değişirsin. Her gün bir öncekinden daha fazlasına heves edersin. Bu heves bir gün tüm benliğini kapsar. İşte o gün nefes aldığını unutursun ve mahkum olursun heveslerine. Bu hengamede durup bir nefes almayı unutursun. Sen unuttuğun için yaşamın kaynağı olan nefesi, hayat bu sefer daha ağır gelir üstüne. Heveslerin zamanla zaruriyetler haline gelir ki ta ki yaşlanana kadar. O zaman nefes almak istersin de yıllarca hevesine mahkum ettiğin vücut artık o nefesi alırken zorluk çeker.

Oysa ki bu hayat denen heves treninde bir mola verebilseydik uygun bir istasyonda, kendimizle bir tren istasyonundaki bir bankta bir başımıza kalabilseydik, nefes aldığımızı hatırlasaydık o zaman belki nefes alır verir gibi hayatı da dengede yaşamayı öğrenebilirdik. Belki o tren istasyonundaki salkım söğüt ağaçlarını , o güzel sesli kuşları, o sımsıcak içimizi ısıtan güneşi hissedebilirdik ta derinlerimizde. Heveslerimiz uğruna hayatta nefes gibi unuttuğumuz o kadar çok şey var ki. Hep bir sonrakini heves ederken heves edipte ulaştığımız şeylerin kıymetini bilemedik. Bir o kadar zor ulaştıklarımızı bir o kadar hızlı kaybettik hayatta.

Heveslerine ulaşman zorlaştığında , geçmişte bıraktığın yıllara dönüp bir bakarsın değer miydi dersin. Belki cevabını bulur belki de bulamazsın ve son nefesini verir gidersin. İşte o son nefes artık vücut ile ruhun ayrılık zamanını gösterir. Aşk bitmiştir. Belki bir gün belki çeyrek asırlar süren bir ömrün, belki bitirdiğin belki de hiç bir zaman bitiremeyeceğin heveslerle son bulup gider.

"İşte hayat dediğin iki nefes bir heves olup biter."

Ömer TURAN

Bir nefes ile başlar hayat; ruh’a aşk ile

Heves olmasa Nefes’e dert

Dert eder her ruh hevesi dert

Son nefes ile biter heves; aşk’ı ruh ile

Tufan İlhan