Hayat kazanandan yanadır...

Kasım ayının son günleri, İstanbul yarışları bitmek üzereydi...

Yarış bitmiş, tabeleya giren atlar ringe çekilmişti.

Ringin üstündeki balkondan bir adam o zamanki bilgisayarların (ilkel bir şekilde)
ancak limitli basabildikleri kaybedilmiş biletlerin onlarcasını havaya savurdu...

Yere düşen biletler, görenleri "üf be"dedirticek türden.

Kazanan daima haklıdır da ya kaybeden...

Hayat daima kazananları yazar.

Kargaya yavrusu şahin geldiği gibi hayata dair kayıplarda
insanlar kendilerini haksızlığa uğramış olarak görür ve bu kısmen de doğrudur.

Tersine şansa kazanımları görmeyiz, ama kayıplarımız hep ön plandadır.

Kısmen doğruluğu şöyle olabilir.
At yarışlarının santimlere, saliselere bağlı olarak koşulması gibi...

Bizlerin bir jokey gibi yarışı(hayatı) okumamız...

Ataklarda acale etmemiz ya da geç kalmamız...

Rakiplerin kapışmalarından faydalanmamız...

Gereksiz yere "rakip görülüp" yorulup bitirilmemiz...

Ya da kimsenin bizden birşey beklemediği bir anda ortaya çıkmamız...

Başarıyı belirler...

Mutlulukta böyle bir şey, şimdi yakaladım dersin.

Ama çok geç kalmışındır tam mutluluğa doğru koşarken
Zamanlama hatasından farkı kapatamazsın...

O potayı çoktan geçmiştir...