Hayat

                                                                                        Hayat

Hayat, ne olsa sürüyor.. bir öyle bir böyle yaşamaya devam ediyorsun..

 

Masalarının bazılarında günün yorgunluğundan olsa gerek az sayıda ve dağınık şekilde oturan insanların bulunduğu orta seviye bir kafede biraz oturduktan sonra iyi demli ve tabağında iki şeker gelen çayıma her zaman yaptığımdan farklı olarak bir şeker atmadan içmeye başladım. 

 

Çayımdan ilk yudumumu aldığım andan itibaren ışıklarla aydınlatılmış bu temiz aynı zamanda insanın içine ferahlık hissi veren kafede beni mutlu eden hayallere daldım.

 

Hayallerim kaliteli insan ve güzel yaşamak üzerine kuruluydu. Çayımı içtiğim sürede gözlerimin önünde canlananlar sayesinde çok dinlenmiş ve kendimi güçlü bir biçimde yenilemiştim.

 

Biraz sonra olacak çayımın son yudumundan önce nedensizce belki de bilinç altımdan gelen bir dürtüyle irkilerek gerçek dünyaya döndüm.

 

Bu halde içimden acı veren bir elektrik geçmişti sanki. Yine de çayımı içtiğim bir-iki dakikalık zaman süresi bütün benliğimi huzurla doldurmuştu. Hemen toparlandım. Oturduğum sandalyeden kalkmam ancak beş-onbeş saniye arasında oldu. Hayır üzülmemiştim aslında. Hayat her şeyiyle beni kendine doğru çekiyordu, davet ediyordu yeniden. Bu durumun fakına varmam beni yeni bir güne mutlulukla uyanmışçasına zinde kılmıştı.