Hayatı kendinde bulmalı insan.. Hayallerinde

Huzur...
Son günlerde kendimde bulduğum ufak çaplı sevinç gibi sanki... Gökte ararken yerde bulmak gibi bir şey... Susarak etrafındaki cansız varlıkları dinlemek... Onların sevinçlerini, mutluluklarını, hüzünlerini ve şükrettikleri şeyleri dinleyerek şahit olmak bir bir. Huzur, bu olmalı! Derin sessizlikte kendini bulutlarda hissederek sevdiğin şeyleri hayal etmeli, ederken yaşamalı.
Sonra...
Ummadık anda karşına en çok istediğin şey çıkmalı. Sevmeli onu bağrına basmalı... Aradığını bulduğundan eminsiz, güvensiz olsanda onu tanımak belki bir şanstı hayatında, belkide şanssızlık... Zaman girer bu sırada hayaline. Zamana bırakırsın belki de yaşadığın her şey gibi. Yine de sevmeli. Allah'ın yarattığı her şeyi. Ne kadar kötü olursa olsun insanları bile sevmeli... Hayallerini sevmeli... Yapacaklarını... Düşlerini... Sevmek istediğin her şeyi...

Mutluluk...
Özlemdi belkide yıllar sonra bana. Boş sevgilerle avunmaktı, belki hala öyle, hala avuntu, hala tesellidir; güvenemiyorum hayata ama artık eminim sanki kendimden, hayallerimden, geleceğimden.
Eminim sanki olacaklardan, yaşımdan, tecrübemden... En azından şans vermeye değeceğinden her şeye...
Mutluluktu aradığım. Kendimde bulduğum. Kendimi sevdiğimdi belki de...

Dostluk...
Aradığım ama yıllarımı verdiğim insanlaraydı belki de. Arkadaşlık farklıydı bilirdim bunu ama elde ettiğim şanslı insanları bularak, bazende yanılarak ama emin adımlarda artık giderek bulabilmiştim dostlarımı. Bir gün toprak olursam 3 gün sonra beni unutmayacaklarından emin olarak sevdim, değer verdim.

Ve sevgi...
Herkese yeteceği kadar vardı hayatta ama ben bulamadım bu zamana kadar kendimden baska kimseden. Bilmiyorum ya da olumsuz olmak da saçma. Bir tek kişiye verilecek zamanı dolduğunda...