Hayatın getirdikleri

Herkesten uzakta kalınca anlıyor insan asıl özlemenin ne olduğunu. Asıl yalnız kalışın ne olduğunu.

Bu durumda devreye giren tek şey zaman ve sabır oluyor. Zamanla sabretmeyi, sabrederken insanları kırmamayı öğreniyorsun hayatta.. Yapabileceğin tek şey bu oluyor çünkü. İnsanlar seni anlamıyor, yalnızlığını paylaşmıyor, özlemini gideremiyorlar ise elinden gelen tek şeyin bu olduğunu zamanla anlıyorsun sende. Çünkü hayatın sana getirdikleri bunlar, bu insanlar, bu kadarlar. Evet daha fazlasını elde edebilirsin ama her şeyin zamanı var. Hayat zamansız olmuyormuş. Hayat sana her şeyi yerinde ve dozunda sunarken sen bunlara tam alışıyorum derken karşına başka başka şeyler çıkıyor, türlü türlü insanlar çıkıyor ve senin karşına çıkan şeyler senin beklediğin şeylerle aynı olmuyorlar maalesef. Çok sonra sen kendini ucu bucağı olmayan bir şehirde ki kalabalıklar kadar yalnız hissediyorsun. Cahit Zarifoğlu'nun da dediği gibi "Bir şehir kadar kalabalıktır bazılarının yalnızlığı.." İşte senin yalnızlığın da içinde var olduğun şehrin kalabalığı kadar... Hayatında seni yalnızlaştıran insanları hayatından çıkarman dileğiyle ..