Soğuk...

Hava soğuk, yolda yürüyorsun kulaklıkların kulağında en sevdiğin parçayı dinliyorsun. Soğuk içine işliyor. Hissetmek istediğinle, hissetmek istemediğin duygularını ayırıyor birbirinden.  Hissetmek istemediklerini yavaş yavaş uyuşturuyorken, hissetmek istediklerini ortalığa çıkarıyor. Sonra adımların daha bir yavaşlıyor. Düşünüyorsun, daha derin düşünüyorsun. Kaybettiğin insanlar geliyor aklına, kaybettiğini bildiğin, gördüğün halde kazanmak için çabalamadığın… Tüm duyguların hafiflerken içinde en çok özlem ve pişmanlık ağır basıyor. Önce özlüyorsun ki özlemek en beteridir duyguların, sonra pişmanlık kaplıyor tüm bedenini “keşke” diyorsun “keşke şimdi yanımda olsa, olsalar” ama sende biliyorsun ki son pişmanlığın fayda etmediğini. Belki şimdi onlar için bir şeyler yapmak istiyor olabilirsin. Tekrar görüşmek, konuşmak, sarılmak gibi… Ama araya bir mesafe ya da soğukluk girince eskisi gibi olmuyor hiçbir şey. Ne kırılan bardak onarıldıktan sonra eski sağlamlığını alır geriye nede araya girilen soğukluk zamanla ısınır en derinde… İnsan kaybetmeyi göze alıyorsa eğer birini iki kere düşünmeli.

Kaybettiğimiz insanları geri kazanmamız dileğiyle.