Hayatın her rengi

Seher vakti arka bahçemdeki börtü böcek sesleri.

Sokağımın havası buruk ve dertli evleri.

Solgun suratlı insanları, delikanlı çocukları, utangaç kızları.

Ellerinde tütünleri, kafalarında tasaları, yüreklerinde bir gelincik, yürümekten eskimiş tabanları.

Perdeleri hep kapalı, dolapları boş, başları hep dik, cebi boş ama kalpleri dolu.

Koca bir asrı devirmiş kaldırım taşları, sokak kedileri köpekleriyle, nice hikayesi var havasının.

Delisi koşturuyor sağa sola.

Ağır abisi köşede taburesinde, etrafında adamları.

Bir anne sesleniyor çocuğuna, bir yaşlı geleni geçeni izliyor penceresinden.

Kızlara mektup var sevdiğinden, heyecanla getiriyor bir ufaklık.

Bakkalın defteri dolup taşmış veresiye yazmaktan.

Ama ah etmiyor, yüreği geniş, yüreği sağlam, insanlığı büyük.

Kasap iş yapmıyor, iflasın eşiğinde. İki yüz gram kıyma mutluluğunda çekirdek bir aile ay başında.

Bir hanım elinde çekirdek, kocasının işten dönmesini bekliyor.

Adam yorgun üç kuruş için ömrünü tüketmiş fabrika tozunda.

Ama mutlu dönüyor evine, kolunun altında ekmeği.

Küçük bir çocuk boynuna sarılıyor "baba" diye. Cebinde ufak bir çikolata.

Çocuk en mutlu çocuk, çocuk en güzel gülen çocuk.

Elinde bir tas yemekle geliyor komşusu, boğazından geçmiyor. Yarımı bile bölüyorlar.

Yemekleri yarım ama yürekleri tam insanlar.

Bir araba geçiyor, teybinde içli bir şarkı. Hüzün değip geçiyor sokağa. Özlem kokuyor her yer.

Kahvede okey taşı sesleri, çayın o güzel rengi, sigara dumanları arasında bir hayat.

Yine de yaşamaktı bu.

Rengi çoktu bu sokağın, koyu da olsa.

Küldü rengi, griydi.

Umut doluydu bu sokak, alın teri, küçük mutluluklarla doluydu.

Hayatın her rengiydi.

Hayatın içindeydi.

Ebrar Yasemin Kurt

Sakarya Üniversitesi-Spor Bilimleri Fakültesi Şair olma telaşında. ..