Yuvasız kuşlar misali

Ne kıçı kırık bi düzen ama.

Sokaklarda koca bi uğultuyla yürümeye çalışan insanlar.

Sanki kafalarının içindeki seslerle savaştıkları yetmiyormuş gibi.

Yahut sevdiklerini gömdükleri yerde birde kendi cenazelerini bırakmamışlar gibi.

Umut yoksunu, hapsedilmiş hayalleri olan,

kendi başlarının çaresine bakmaya çalışan,

bir lokma ekmek derdinde, sırtında henüz teri soğumamış insanlar da var.

Ve sigaraya, kahveye sarılmış,

"ulan ne yapıcam ben şimdi?" diye dertlenen gençler de var.

Kimisinin de uzakta sevdiği.

Bir çoğunun "unutamadım" diye bağıran kalp yankısı.

Yanık tenler var, bronzlaşma telaşından apayrı bir mesele bu.

"Bu yaz ayaklarımı hangi kumsala gömsem?" planlarına benzemiyor çamur içindeki ayakkabılar.

İşte bunca sıkıntıyı o ayakkabılara sorun.

Toz toprak içindeki atletlere, sızım sızım sızlayan kollara, bacaklara sorun.

Küstah ifadeler takınıp, usulca ceplerdeki emeğe dikilen gözlere karşılık çünkü tüm bunlar.

Hesabı sorulmamış bunca alın teri varken,

hangi mekanlarda gezdiğinin, hangi arabayı beğendiğinin bir anlamı yok.

Açıkçası bunun hiçbir dilde izahı yok.

Kalbi lekeden görünmeyen, ruhu binbir türlü pasa bulanmış,

yürüyen cesetlerle dolu dünyanın sağı solu.

Köşe bucak saklanıyoruz bir arzumuz daha üst mercilerin elinde oyuncak edilmesin diye.

Kum taneleri gibidir karşılığı emeğin.

Kimininki çatalla koyulur önüne, kimine kepçe kepçe.

Gün batımı çöktüğünde gerçeklerin üzerine,

yalanmış diyorsun bunca iyi niyet, bunca gülen surat.

Ardından yeni yörüngeler çizmek için yine sabahın köründe çıkıyorsun yola.

Yuvasız kuşlar misali.

Daldan dala konuyorsun birgün bulurum elbet diye.

Çaresiz dalıyorsun hayatın boğucu kokusundan bir denize.

İnsanlık diye bir şey yokmuş.

İnsanlık; kimsenin yürümek istemediği,

dikenli bir yolmuş.

Sakarya Üniversitesi-Spor Bilimleri Fakültesi Şair olma telaşında. ..