- Kategori
- Şiir
Hayatın kör ustalarıydık
Yalnızlığın duvarlarını ellerimizle ören
Hayatın kör ustalarıydık
Bütün duyularımızda bilmek arzusuydu
İnsanlığımızın yazgısını
Ve yeryüzünün başkaldırısıydı dağlar
Alnı ter içinde
Demiri eritiyordu topal tanrı insanlar için
Toprağın, ışığın ve suyun bereketiyle
Hamdı başağın taneleri
Sabırla bekliyordu -mevsimlerini zaman
Hayatın kör ustalarıydık
Gecenin gördüğü yerde
Birikiyordu tüm sesler.
Kendi sesimi bilmediğim bir zamandı.
Aradığım ne varsa erimişti
Kor içinde ve can yakıyordu kırmızı.
Ölmesem dirilmeyecektin belki
Kaygıların ötesindeydi istediğim
Ve çok uzaktılar ben kadar.