Hep bir yerlerimiz kanadı durmadan..

Yangın sonrası

Yağmurlara verdik sevdamızı

Küllerimizi rüzgâra tuttuk

Yitik yüreklerimizi teselli ettik durmadan

Ve şiirler yazdık öksüz duvarlarına kalbimizin

Yanakları solmuş çocuklara anlattık öykümüzü

Kuş ötmez dallara astık umutlarımızı

Veda mektuplarının hüznü dururdu gözbebeklerimizde

Gülüşler yabancıydı yüzümüze

Ve dalgındı bakışlarımız

Hep bir sıfır yenik başlardık hayata

Memesiz büyürdü çocukluğumuz

İçimize damıtırdı acısını hüzün

Kırık düşlerdi tek sahip olduğumuz

On sekizinde kızlar sevmedik biz hiç

Ya bilyeleri sayıyorduk

Ya da çocuklarımızı

Yorgun suların yattığı vakitlerde sevdik hep

Tren hep teyirli gelirdi istasyonlarımıza

Hiç görmediğimiz şehirlere hasrettik biz

Ötelere sevdalıydık, çok ötelere…

İçimizde ıslak dururdu aşklarımız

Omuzları açık gecelerde hep vurgun yedik

Başlangıcı dahi olmayan aşkların bitişine kahrolduk hep

Güneşi yitik sabahlara umut ettik durmadan

Her akşam aynı yalnızlıkta boğulduk

Bazen çıkamazdık güz sancılı gecelerden

Bazen de kendi içimize gömülürdük zamansızca

Gün görmedik bildik bileli kendimizi

Hep bir yerlerimiz kanadı durmadan

Ve saracak ne bir yâr ne de bir dost vardı yanımızda

Uçurumun kıyısında gezerdik hep

Ve uçurumun kıyısında açan güllere şiir yazardık durmadan

Yalnızdık en dokunaklı anlarımızda

Ve yine biz teselli ederdik her defasında kendimizi

İçimizdeki çocuk hiç tanımadı baharı

Hep hazana boyandı o kıvırcık saçları

Hayat ağır geldi o minik bedenine

Ama yine de kimseler duymadan kaldırdı cenazesini

Ötekiydik çoğunun nazarında

Sevdiğimiz dahi yabancıydı bize

Ve kalınca duvarlar örmüştü aramıza

Güllerimiz diken göründü kimisine

Kimisine de çok uzak göründü

Anlaşılmadı dilimizdeki mısralar

Herkes kendince okudu bizi

Kimi darağacına gönderdi kimi yuhaladı bizi

Kimi de yâr gibi çekip gitti okumadan

Çekip gitti okumadan…