Hiç

Bak bir hiç daha bitti. Yine hiçlik bıraktı ve gitti. Yazmak kaldı bana, bir gitmek vardı, bir de yazmak; hani yüreğin yerinden çıkacakmış gibi, göğüs kafesini delecekmiş gibi, delirmiş gibi, ama hep zamana yenilmiş, tuş olmuş bir pehlivan gibi yeniden, yinelenen bir savaşın ortasına atılan bir cengâver gibi atar, atar da duygularını dizginleyemezsin, işte o anlar kaldı bana ve bir de yazmak… Öylece bakakaldığım duvarlara astığım, geçmişimi geçirsin diye, bu süreğen hastalığı bitirsin diye çırpınan, hani ahşabı çok sevdiğin için ahşap olan o saat… Başladığı yere her geldiğinde hafızamın bir daha yoklamasını almak, bir benliği yıkıp sen mefhumunu ruhuma hapsetmek gibi ulvi görevleri üstlenen o saat; neden hep seni göstermek zorunda, neden ‘o’,  ‘o’,  ‘o’  diye atmak zorunda ve neden içimde o nefesimi kesen göğüs ağrısına sebep olmakta? Hadsizlik ediyorsun çoğu zaman! Gelme, yazdırma bana bir daha, zaten bitmiyorsun, ne kadar karalasam da, olmuyor karanlıklarımdan sıyrılamıyorum işte!

Yine yenik düştüm sevdanın uğradığı saatin tık taklarına

Vur kaçlara karıştı kalp atışlarım

Vurup kaçtı anılar

Yıkık bir benlik bıraktı ardında

Yüzünde bir gülümseme

Yüzümde acı var

Yüzsüzlüğünde bir sınırı var

Yine yazdıracaksın be kadın!

Yine kırdıracaksın kalemi

Yırtıp attıracaksın kâğıdı

Nasıl anlatayım ben seni

Kaç cümle kurdurur bu hayat

Kaç nefes aldırır

Susturamazsın beni

İsyanımı bastıramazsın

Neyi senle çarpayım beni bulmak için

Seni kaça böleyim

Bin parçayım zaten

Dokunma

Acıtma sende

Ben sende aldım nefesi

Susturma acılarımı

Bırak haykırsınlar

Onlarında hakkı var

Onlar da haklılar

Benim son hakkımı harcadı hayat

Kısa kalır biliyorum

Yaşatmaz seni bana

Ama bitirir

Ama yitirir

Bitik yitik hiçlik

Ne söylesem

Ne yazsam

En az sen kadar

En az ben kadar

Biz kadar hiç…

Ben, hiçten vazgeçtim…

Murat Sinan İNCE