Hepiniz hoşçakalın...

Günaydın blog dostlarım ;

Bugün yağmurlu bir hava var şehrimde. Hayatımdaki her kötü giden şeye inat ben iyi olmaya çalışıyorum. Sizce aldığım antidepresanın bir etkisi var mıdır?
Uzun süredir şöyle ağız tadıyla bir blog yazamadım. Ofisimdeki bitmez tükenmez sıkıntı hali personelimin artık isyan eden gözleri bana değil espri yapmak kolumu bile kaldırmamak üzere kitlenmeme neden oldu.

Ama noldu???
Blogçu dostlarım Eymire gitmiş, dahası içlerinden biri bile ya hayal biz Eymire gidiyoruz bile dememiş?

Darılmalı mıyım bilemedim.Belkide ben onlardan uzaklaştım diye düşündüm.Malum aylardır bir tane bile doğru düzgün yazı çıkaramıyorum.
Oh olsun bana sen yazı yazmazsan onlarda böyle yapar dedim.
İşin ilginci aynı bağlamda kimsenin beni merak falan etmediğini öğrendim.Yani üzülerek öğrendim.Bu ne demek oluyor blogçu dostlarımın bana attığı mesajlar falan hepsi ben ortadan kaybolunca kayboluyormuş.Bunu öğrendim.İnsanlar benim sıkıntılarımı dinlemek yerine neşeli hallerimi beğeniyorlarmış.Olsun öğrendim ya o da bana yeter.

Bundan sonra bir karar aldım bunuda sizlerle paylaşmak istedim. Bendeniz tam 1 yıldır verdiğim eşimden ayrı mücadelenin sonuna geldim. Artık eşimin yanına gidiyorum.

Bu arada sigarayıda bırakıyorum.Artık boğula boğula öksürmeyeceğim. Tavsiye ederim.

Kendimi doğanın kollarına bırakıp Çanakkalenin tadını çıkaracağım. Bursaya kuş bakışı bakan odamdan çıkıp yeşilliklerin içine dalacağım.

Çok zor bir yaşam bekliyor beni orada biliyorum. Annem kardeşim yok. Belki tatilim bile olmayacak. Çünkü yoğun bir çalışma tempom olacak.

Beni kollayan gözeten tüm Bursalı dostlarıma teşekkür ederim. Önümüzdeki aylarda bu kadar boş vaktim olmayacağı için yani ofis ortamında çalışmadığım için kendime bir bilgisayar alana dek sizlerden ayrılıyorum.

Herşey için teşekkür ederim.
Bu bir elveda yazısı değil.
Hoşçakal yazısı...
Hepinize bu zor günlerimde desteğinizi benden esirgemediğiniz için teşekkür ederim.
Tekrar görüşmek üzere ...
H.A.