Her Bayram Bayram Olmuyor

Her Bayram Bayram Olmuyor

Ramazan ayında birlikte yaptığımız iftarlarda yüksek şeker hastalığı nedeniyle tutamadığı oruçlara üzülür, bir elinde bir bardak su, bir elinde hurmayla “iftarınızı benim elimden yapında sevabınıza bende ortak olayım” diye takılırdı her seferinde… Bayram akşamı son iftar hep birlikte yapılır eksik kalan bayram hazırlıkları hiç bitmese de bayram sabahı bin telaş aynı sofrada buluşurduk yıllardır. Ve her bayram bir sonraki bayrama ulaşmayı en çok o isterdi de kimsenin aklına gelmezdi belki de yaşadığı son bayram olabileceği…

İçimde sayfalarca yazma isteği…

Boğazımda bir düğüm günlerdir…

Hiç birimiz bilmiyoruz ömrümüzde daha kaç bayram var,,

daha kaç mutlu gün göreceğiz sevdiklerimizle birlikte diye…

En yakınlarının kaybı zamanla daha çok koyuyor insana…

Çünkü en saf, en karşılıksız sevgiyi ve en samimi duaları da kaybediyor insan en yakınındakileri yitirince, bir bir azalıyor insan sevdikleriyle birlikte aslında…

Bir bir yitiriyor güzel günleri de…

Doğum ve ölüm..

Varlık ve yokluk…

Her gün birilerinin öldüğünü görsek duysak da ölüm sadece çok yakınlarımızdan olunca anlıyoruz ancak ne denli büyük bir boşluk yarattığını..

İdrak edemiyoruz ölmeden önce ölümün ıssızlığını..

Varlıkta aklımıza bile gelmiyor bir gün olmayacak ya da bir gün olmayacağız..

Dünya telaşının anlamsızlığını, gereksiz mücadelenin yersizliğini sadece ölümün soğuk yüzüyle karşılaşınca duyumsuyoruz..

Her ne kadar tüm öğretiler sevdiklerinizin değerini varlıklarında bilin, yaşarken sımsıkı sarılın sevdiklerinize deseler de biz yoklukta özlem çekmeyi seviyoruz belki de…

Ölüm bir gün ansızın geliveriyor hiç beklenmediği anda..

Ya da beklerken bile hasta yatağında,,

gözünün önünden kaybolmadan anlayamıyorsun nasıl bir boşluk bırakacak,,

sol yanında…

Bizden gidenlere rahmetle..