Her sabah yeni bir ayrılığa

Gözlerimi yavaşça açıyordum sensiz ilk güne. Gideli çok olmamıştı, kokun hala yastığımdaydı. Yavaşça doğruldum ve sensiz bu boş hapishaneye baktım. Camın kenarındaki çiçekler kurumuş, yaprakları dökülmüş adeta gidişine yas tutuyorlardı. Bir sigara yakmak istedim hani hep kızardın ya çok içiyorum diye vazgeçtim. Perdeleri aramak istedim eskiden içimi aydınlatan güneş bugün daha bir sönüktü. Yavaş adımlarla kapıya yöneldiğimde hep sana açtığım bu kapı artık yalnızlığıma hoş geldin diyordu. Sokaklar milyonlarca yalnızlıkla doluydu. Kavga eden bir çifte rastladım. Dışardan bakıldığında erkek haksız, hırçın, kırıcı biriydi. Oysaki geriye dönüp baktığımda karşımdaki delikanlıyla benim aramda zamanın cilvesi bir ayna duruyor gibiydi. Sokağın öbür ucunda her zaman gittiğimiz o sazlı sözlü aşk hanemiz duruyordu. İçeri girdiğimde en dip köşede seni ve benim yerime koyduğun, aynı hataları yapmayan o’nu gördüm. O an gökten bir meteor parçası kalbimin tam orta yerine 30 gün 30 gece boyunca çarpıyor, tekrar gökyüzüne çıkıp tekrar çarpıyordu. Gözlerimiz bir an buluştuğunda sen bana işte sensiz de mutluyum görüyor musun dediğinde ben sadece haykıra haykıra susabildim. Usulca çıkıverdim dışarı. O seninle el ele dolaştığım sokaklar, bana ilk seni seviyorum dediğin park, evine giden otobüs durağı… Artık hiçbiri yoktu bu tanımadığım şehirde.