Herkes zaten mimli, kimseyi mimlemiyorum.

Birkaç gündür sadece okumak istiyorum. Aslında zorundayım da.

Çünkü elimi kolumu oynatacak durumum yok, her şeyi duyularımla idare edebiliyorum.

Baktım mimlenen mimlenene.

Durum elim sendeyi geçmiş.

Hal böyleyken insanın “neden yazıyorsun sorusunu ilkin kendine sorup sağlıklı bir cevap verebileceğini, sonra bu cevabı ikinci, üçüncü kişilere aktarabileceğini düşünemiyorum.

Aklınıza bir şey gelmesin, bu, şu halimle düşünemediğim bir durum.

Ama “yazıyorum çünkü” cümlesiyle başlayan yanıtları gördükçe kafamdaki şeytan bana da aynı soruyu sorduruyor.

Sanki yaşam denilen süreci bir yerinden kesmişim de, “aha burası” deyip, birden bire, oradan itibaren yazmaya başlamışım gibi.

Birisinin çıkıp da “kaderimde yazmak varmış” demesinden de korkmaya başladım doğrusu.

Anlayın durumumu.

Bir bezginlik ki sormayın.

Yahu tek bir cevap var: Birikim.

Okunanları, yaşananları dışa vurmaktan başka bir şey yapmıyoruz ki!

Tabi bahsedilen bu dış yine hayatın kendisi oluyor.

Biriktirdiklerimizi yine hayata atıyoruz.

Sonra yeniden biriktirmeye başlıyoruz.

Yalan.

Dolan.

***

Dağılıyor kimi zaman insan.

Hele benim gibi halen narkozun etkisindeyseniz ve halen konuşamıyorsanız.

Hareketleriniz değişiyor, gelişiyor.

Gözlerinizle anlatmaya başlıyorsunuz.

Sürekli düşünüyor, çalakalem yazıyorsunuz.

Eski işlevlerinin yanı sıra yeni görevleriyle de aletler yaratıyorsunuz.

Bu arada rüyaları unutmuştum.

Yeniden görmeye başladım.

<ı>Güzel olacak, güzel.

Öyle diyor, beynimdeki başrol oyuncuları. Karakterlerin hepsi de onaylıyor.

<ı>Güzel olacak, çok güzel.

Sahi, neden rüya görüyorsunuz?

Kimseyi mimlemiyorum.