Heviye faili suskunluklar

Hasbî bir ruhun düşüncelerini hatmedip

Gözlerimin manasına hira'yı resmediyorum

Örümceklerin tebliğine ram olup

Sonra kirpiklerimi sıvazlıyorum mezar taşlarının akıbetiyle

Gece siyah sütüyle emziriyorken gücenikliğimi

Nedense hançere dönüşüyor bakışlarımın elası

Ayaklarım tökezliyor

Anıların  lekelerini parçalıyorken mevsimler

Ay ışığı merhamet dökmezken saçlarıma

Bir stran boşalt hevi ellerimin çukurlarına

Çekinme

Köşe başında üşüyen çiçekçi kadının ayaklarıyım

Sesinde tarazlanan hasret

Bakışlarında karanlığı soluyorum

İçimdeki soğuk suları kaynatıyorum toy zılgıtlarımla

Bu yüzden azat etmiyorum 7 yaşımı kimliğimden

Bu yüzden sesimi rüzgâra veriyorum

Al senin olsun toprak

Ağzımdan düşürdüm ağıtlar

Dağıt tüm sokak karıncalarına

Nasılsa ölenle gömülmüyor hiçbir anı toprağa

O yüzden kimse ağlamasın boş beşiklerinin başında

Hâlâ parmağımı emiyorum annemin ninnisiyle

Ve hâlâ saçlarımı tarıyorum

Babamın gümüş tarağıyla

Gör artık gözlerimin kenarındaki göletleri

Aksın nehirlerin kapalı havzalarına

Çünkü hakkım var dizlerimi kırmaya

 Soğuk mezar taşına

Zira taşları kuşlayacağım babamın lastiksiz sapanıyla

Kimse bilmesin kopardığımı alnımı

Babamın çatlamış dudaklarından

Kimse görmesin kuş sesleri biriktirdiğimi avuçlarımda

Dayanamam

Biraz daha sabır istiyorum ey hevi

Biraz daha ağıt bırak yüreğime

Ama ateşsiz bırakma anadilimi

Karanlık tırnaklarımı kemiriyor

Anladım ki harfleri bu yüzden kurşuna diziyorum

Kaldır kaşlarını

Ve bir leylak gönder gökyüzünden

Çünkü siyah çekiyor gözüm

Zincire vuruluyor uykularımın kâbusları

Sırlı camlarda yankıyım

Bir dağ başıyım güneşi oyalayan kirpikleriyle

Alın alfabeyi dilimin avlusundan

Çünkü babama açılıyor dokunduğum her bir harf

Zaman ısırdı kalbimi Hevî

Hani şu kuyruksuz akrep ibresi

Söz ile ses arasında kıvranışım bundandır…

Hazal Karadağ