Hiçbir aşk bir ömre sığmıyordu...

Bütün olanlara rağmen yine de aşka koşmak istiyor, onun hırpalayıcı, vahşi, bencil dünyasında gezinmeye çalışıyordum... İyi ve kötü bu kadar göz önündeyken, neden iyiyi ve hayatı değil de, kötüyü ve ölümü tercih ettiğimi ise bir türlü anlayamıyordum.

Usta bir gitaristin ellerinden çıkan çılgın bir elektro gitar solosu gibi coşuyor, kükrüyor ve ansızın duruluyor gibi yapıp, tekrar yükseliyordum.

Çığlığım ve içimdeki arzu yükseldikçe, kulaklarım sağırlaşıyordu. Ne kendimi ne de yalnızlıklar mevsimi duyabiliyordum. Ayakta ve çırılçıplak, bütün yağmurlar üstümden akarken ben ona doğru önce hızlı adımlarla yürüyor, sonra koşmaya başlıyor ve deli gibi bağırıyordum.

Tek bildiğim ben koşarken, yeryüzünün bir anda yarıldığı, mevsimin değiştiği ve ben daha farkına bile varamadan iki kişilik bir yalnızlığa dönüştüğümdü.

Bir aşka tutulmak, aşkın kendi olmak, bir yalnızlığa bağlanmak gibiydi. Bir gün ondan kopsanız da, sızısı her daim sıcak duruyordu yüreğinizde...

Nereye giderseniz gidin, bağlandığınız aşkı da götürüyordunuz yanınızda; tıpkı sevdiğiniz yalnızlığınızı kalbinizde taşıdığınız gibi... Çünkü dünyanın öbür ucuna da gitseniz, kendinizi götürüyordunuz.

Ve unutamadığınız, bir dövme gibi derinizden çıkaramadığınız aşk, bir gün yalnızlıklar mevsiminize dalıyor, ismini kulaklarınıza fısıldıyor, sizi tekrar o aldatıcı kolları arasına çağırıyordu.

Bir şairin dediği gibi yalnızlık paylaşılmıyor, paylaşılınca da yalnızlık kalmıyordu.

Bir mevsimi yeni tanırmış gibi, daha önce hiç olmamış gibi rengarenk bir coşkuyla atan bir yürek oluyordunuz. Öyle bir yürek ki, bütün damarlarında haz vardı, dünyaya aşk pompalıyordu... Öyle bir aşk ki, gecenin kollarında beraber sarmaş dolaş, sabaha kadar çılgın, güneşi kuşlarla ve baharın patlattığı gül tomurcuklarıyla beraber karşılayan.

Hiçbir aşk bir ömre sığmıyordu.

Ta ki yeni bir yalnızlıklar mevsimi gelene ve hiç konuşmayıncaya kadar...