Hiçlik

Bir itirafta kullandığım bir şiir... Eski sayfaların arasından çıktı..

hiç bilmedin bunları sen,
hiç bilmeyeceksin belki de
peki ya "hiç", kime göre...?
ben hep hiçliklerdeydim, tattım hiçliği
hiç bir şekilde doğdum
uzun süre yoktum...
bir hiç uğruna satılmak istendim, direnemedim bile..
bir hiçti Tanrıya saatlerce yalvarmam,
ve bir hiçtim, gün bittiğinde...
hiç yaşamadım belki de
hiç ölmeyeceğim mahşerde, doğmayacağım
hiç gülmeycek yaşlardan çürümüş gözlerim
hiç olmayacak istediğim gibi bir bedenim
peki ya hiç, kime göre?

sen hiç sevmedin beni
hiç sevmeyeceksin belki de...
ben hep hiçlerin zindanındaydım
taşlaşmış hiçlik cesetleri gördüm
peki ya hiç, kime göre..
sen hiç görmedin dünyayı benim gibi
hiç denemedin görmeyi..
çünkü biliyorum, eğer deneseydin görürdün
ne mavi var bende, ne sarı...
sadece siyah benim denizlerim,
sadece beyaz gökyüzü...
ve bir ağaç var, tam durduğun yerde, kıpkırmızı
gözleri arar oldu kendini, bulamaz, göremez oldu gözleri..
hissedemedi bedenindeki beni, hiçliği..
duymak istedi belki hep bildiği sözleri
"sen" dememi istedi, cesaret edemediğimi..