Hırs orucu

Bu Ramazan ayında orucun zihinsel ve ruhsal yanına dikkat çekmek için öfke, kibir, kıskançlık ve açgözlülük üstüne yazdım. Bugün konumuz HIRS.

Hırs, insanın sonu gelmeyen aşırı istek ve tutkularıdır. İnsan olmanın gereği duygular ile lütuflandırılmışız ancak her şeyde denge ve ölçü olduğu gibi duyguların yaşanmasında da denge ve ölçülülük var.

Duygularımız sayesinde bu dünyayı algılıyor ve tepki veriyoruz. Ancak bu duygular yüzünden de dünya illüzyonuna bağlanıyoruz. Dünya tiyatrosunu seyre dalıp gidiyor ve kendimizi unutuyoruz. Geçiciliğini unutup bizim olmayan, emanet dünyaya sahip çıkmaya, “o benim, bu benim, daha fazla daha fazla” demeye başlıyoruz.

Bir bebeğin egosunun 6ncı ayda ortaya çıkmaya başladığını söylüyor Sigmund Freud. 2 yaş civarında konuşmaya başlasınlar bir kere... Bir kere ellerinden oyuncaklarını almaya çalışın “benim”diye kızarlar size. “Benimmm” diye elindekine sahip çıkar, bağırır o minik nefsi.

Bebeğin o saf (?), ard niyetsiz isteği zamanla mizacı, kişiliği ve hayat sınavında karşılaştığı zorluklara karşı verdiği tepkileriyle olumsuz tutku ve ihtirasa dönüşebilir. Bir şeyi kendi ihtiyacı için elde etmek hatta kazanmak için duyulan arzu ve istek zamanla bozularak, daha negatif bir duruma, yani hırsa dönüşebilir. Öyle bir seviyedir ki bu, elde edilmeyen onuç, hedef, istek kişiye zarar verir. Kendini yer, bitirir. Suçlar, üzer. Sanki dünya başına yıkılmıştır. Sadece kendine değil çevresine de zarar verir ve hırsı ile kırar, döker. Başkalarıyla yarışır durur. Hep kendinin bile bilmediği bir üst hedefi hedefler, memnun olmaz, minnet etmez, şükretmez. Kendinden kurulmuş bir oyuncak fare gibi duvara çarpar geri döner, tekrar çarpar yine geri döner ve bu gelgit ilelebet devam eder. Hatayı hatayla telafi edebilecek kadar şanslı ise ne güzel. Ancak çoğu zaman bir hayvani nefs ile hırsının kuklası olur.

Hırs bu arada öyle kötü bir şey de değil. Zira, hırs olmasa kişi paspas olur. Sönük, donuk, hayat amacından uzak bir mahlukat olur ki, bu da Allah’ın yeryüzünde halifesi olmak için yaratılan insana yakışmaz. Yine denge, yine denge.

Kişi NE hırslarının onu bozmasına ve gözünü karartmasına izin vermeli, NE DE hırsının ölmesi ile pasif, statik, ezik olmaya. Aşırı hırs kişiyi zorba yaparken, hiç hırs ise paspas eder. Batıni öğretilerde Hz.İsa’nın dediği gibi diğer yanağını uzatmak vardır elbet, ama bu yine kişinin kendi oto kontrolü ve hür iradesi dahilindedir. Ama benim paspas dediğim bir yaşayan ölü olmaktır. Bilinçsiz bir haldir ve bu da ahmaklıktır.

Psikoloji egoyu id ile süperego arasında bir köprü olarak tanımlıyor. Ego, nefs olmadan insan dünyadan kopar. Bu yüzden amaç egoyu, nefsi öldürmek değil, terbiyedir.

Bu yüzden hırsı tevazuya, mütevaziliğe çevirelim. Hırsı hayat coşkusu ve tutkusuyla yaşamaya çevirelim. Başkalarıyla değil, kendimizle yarışalım. İnsanlara yardım etmek, örnek olmak, hizmet etmek için hırslı olalım. Daha iyi bir dünya yaratmak için hırslı olalım. Ama her şeyden evvel, kendimizi tanımak ve bulmak için hırslı olalım. Sonra kısmet olursa da kendimizi bilmek için hırslı olalım.

Ve nihayet, insanın baktığı her yerde O’nun seyretmesinden gelen hayret ve coşkuya çevirelim hırsımızı. O zaman hayatta her an tatil, her mekan cennet, her insan melek olur bize. Allah hepimize sağlık, mutluluk, huzur ve güzellikle nasip etsin inşallah.

Nasıl mı? Son 3 yazımda yöntemi bulabilirsiniz.

Sevgiler,

Kenan

https://twitter.com/Naacel

https://www.facebook.com/public/Kenan-Kolday

http://www.felsefetasi.org/author/kenan-kolday/

Konuyla ilgi diğer yazılar

Yedi Ölümcül Günah http://blog.milliyet.com.tr/7-olumcul-gunah/Blog/?BlogNo=458506

Ramazan’da şeklin ötesine geç ve Nefsine Hükmet http://blog.milliyet.com.tr/ramazan-da-seklin-otesine-gec-ve-nefsine-hukmet---/Blog/?BlogNo=466088