Hoşgeldin sonbahar

İşte yine bir sonbahar. Hafif esintili iç ürperten akşamlarıyla geldi dayandı kapımıza. İşte yine bir sonbahar arkasında sakladığı kara kışıyla önünden kovaladığı sıcak yazıyla geldi dayandı kapımıza. Hiç gelmeyecek sanırsınız ter içinde temmuz ortasında, bir daha hiç karşılaşamayacağınızı düşünürsünüz ılık havasıyla; oysa yurtdışında yaşayan akrabalar gibi aslında her sene aynı tarihte çıkar gelir.

İşte yine bir sonbahar; herkes için farklı anlamları var. Yaz öyle değildir yaz mevsiminin hemen hemen herkes için ortak bir adı vardır: "tatil" Dolayısıyla biraz da bu yüzden hüzün barındırır bünyesinde sonbahar. "tatil" dönüşüdür pek çokları için daha da önemlisi çocuklar için sonbahar. Nedense "ayrılık"la özdeşleşmiştir adı. "Ben hiç kimseden sonbaharda ayrılmadım o yüzden hiç bir zaman anlamadım nedir sabıkası" desem de elbet benim de yüreğimde vardır bir sızısı.

"Eylül" romanını okumuştum Mehmet Rauf'un herhangi bir senenin Eylül ayında, ne çok yakışmıştı o roman sonbaharın tüm imajına. Hüzünle bitmişti satırlar düşen yapraklar misali. İşte yine bir sonbahar alışmış insan; kederlenmese olmazmış gibi bir yükümlülükle kağıt başında alıyor soluğu tüm hüznüyle. Madem sonbahar, madem kadehte biraz da hüzün var; tüm eski aşklar meze olsun hüzne. Tüm eski dostlar yerini alsın sofrada. Anılarda demleyip muhabbeti, gözyaşıyla cila yapalım sonbahar şerefine bu gece.

İşte yine bir sonbahar yazdıkça keder, efkar basar. Ama korkmasın ağır acılar onların da hatırlanacağı daha çook karakışlar var. Her güzün ardında kış, her kışın sonunda bir bahar var. Unutmasın tüm dostlarım "acı çekmenin de herşey gibi bir sonu var". Her duygu zamanında yaşanırsa güzel. Madem sonbahar madem kadehte hüzün var; varsın olsun efkar. Ama dedim ya yazı kahkahalarla geçirenlerin efkarlanmaya hakkı var.