Hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor...

İsteksiz başladınız mı bir güne hiç?

Sadece üzerinde battaniye, elinde kahve, kitap, fonda ruhunu dinlendiren bir müzik. Hayata isteksiz olmak. Nefes almak bile zor geliyor bu gün.

Kar yağıyor, dağların çoraklığı kapatmış beyaz. Huzur verir oysaki beyaz, bakmak istersin içimi aydınlatsın dersin ama öyle olmuyor bugün.

Kış başlıyor, hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor. Hiç bitmeyecek gibi şimdiden başlayarak belirtileri, hapsedilmiş gibi bir kente, çıkışsız kalacağını bilerek, sıradanlıklardan da sıradan bir hayatın kışı başlıyor.

Mutlu olmak için, gülümsemek için çaldığım tüm kapılar kapanarak, duvarların ardından yükselen, duvarlardan daha soğuk, daha sert, daha da yıkan dağların varlığı tüm kapıların kilidi oluyor.

Penceremden bakıyorum dünyaya, ne kadar küçük bir dünyam varmış, birkaç ev, dumanı tütüyor bacasından, çatısı kırılmış kim bilir içeriye sızıyordur kırılmış çatıdan akan sular. Mutludurlar belki onlar alışmışlardır bu hapsolmuş yaşama. Alışır mıyım bende bu hapsolunmuşluğa?

Dünyanın dışına atılmış bir adım, başka hayatların çemberine sadece bakılabilen, dahil olamayan, uzaktan gülümsüyormuş gibi yapıp, içinde parçalananlardan bihaber olan insanlara selamlar yollayan.

Hayallerim de küçülüyor, ne kadar küçük şeylerden mutluluk duyuyorum artık. Bu havada isteksizliğimle otururken kanepemde bir sesten gelecek sıcaklığı duymak ne kadar mutlu edecek beni şimdi. Bir telefonun hayalini kuruyorum ve bu hayal bile gülümsememe neden oluyor.

Yaşamak zor arkadaşım, inadına yaşamak, inadına gülümsemek, kendi kendinle inatlaşarak yaşama tutunmaya çalışmak….

Sezen dinlemek ruha ilaçtır sanırım yalnızlıkla beraber ‘’ bir kedim bile yok, anlıyor musun hadi gülümse…’’