Huu...

Dogruldu, uzayan gölgesine takıldı gözü, arkasını döndü ne kadarda yalnızdı sadece kendisi vardı, gürültülerin birleşerek ugultuya döndügü şehrin sesi geliyordu kulagına, bir yerde okumuştu" tüm sesle ve gürültüler birleştiginde huu diye ses çıkarırlar" huu sesini ayırmaya çalıştı bir süre dinledi, belki de duymak istemiyordu, ya da dogrulamak, böylesi işine geliyordu bu gürültüydü, yoksa Tanrı'yı herşeyin içine katmak paradoksu rahatsız mı ediyordu? Pencerenin önüne varmıştı, düşüncelerden sıyrılmaya çalışıp, henüz sahne almadıgı hayatın oyuncuları arzı endam etmiş caddedeki yerlerini almışlardı bile. Bir sürü bilge kıvamında yazar, hayata karışmanın ve küçücük bir etkinin bir hayatı kökten degiştirebilecegi gibi bir sürü laflar ediyordu, ama onun bu huu sesin en ufak bir katkısı yoktu, devinimsiz bedenine inat direnen ruhu biryerlerde böyle bir etkinin kendisini bulacagı anı, uzun gölgeli bir odanın içinde beklediginin farkındaydı. 

Birbirine degmeyen quantum mekaniginin dönme sürekliligi içinde, hayatın başlangıcını açıklayan bilim, kainatı bu mekanikle açıklarken, birbirine degmeyen ruhların yalnızlıgını ve yokoluşunu izleme idrakini ona vermesine memnundu aslında. Yarım olma halinin insanı yani farkında olan insanı, ögrendigi herşeyin vebal ve daha çok tad alma çabasının aceleciligi arasında garip bir bekleme hali yaratıyordu, ne kadar az farkındaysan o kadar çok mutlusun lafının, gerçeklik payını ve hakkını teslim etmek gerekiyordu. Yarım olan neydi, yaşam denen başlangıcı sır olan bu bahşedilmiş labirent içinde bu muhteşemlik neyle tamamlanabilirdi bu mükemmellik neden yarım olsun ki, güldü yarımsan, tamamlanmamışsan, senin tamamlandıgın halini sana vermeyen herşey, kıymet ve deger tanımaksızın boşlugunu doldurmaz. Taklitdir gerisi... 

HUU dedi kısık bir sesle.......