Hüzüngah

''Merhabayla başlar,

Hebayla biter aşklar…''

Yan yana yürünen yolda yüzümüze bakılmazken, gün gelir kaçırılan tren gibi ardımızdan bakılır.

Susulur genelde o an.

Unutmak mı? ‘‘Unuttum’’ sözüne kendimiz dahi inanmayız. Namümkün bir eylemi hangi kudret ezberletebilir ki bize?

Yapamayız, onlar da yapamazlar zaten.

Evet, belki unuturuz. Ama peşin sıra unuttuğumuzu da unuturuz. Adı bu kez umut olur; yüzümüzdeki hüzünlü tebessümün sahibi çocuk.

Hüzün demişken, son sözler yankılanır ansızın kulağımızda, bizi her bir zerremizden vuran mermi çekirdekleri.

Yine susulur.

Gözleri terler insanın o an, mevsim her ne olursa olsun. Kar yağsa eritir, güneş çıksa yağmur yağdırır. Öyle gariptir hüzün dedikleri şey.

Yüzümüze neden bakılmaz? En yakışıklı / güzel yaşlardayızdır oysa.

Hayır… Bu geçerli bir neden olamaz. Ağzımızla kuş tutan biz değil miyiz, kimselerin yapamadığı?

Merak ederiz...

Yüzleri mi olmaz, gözleri mi görmez acaba?

Sesleri mi çıkmaz, yoksa sözleri mi ?

Yaşlanmayız, ama yoruluruz. Ağırdır hüzün dedikleri şey. Dizlerimizde derman bırakmaz. Bunun içindir daha fazla yürümememize sebep. Çünkü dizlerimiz daha fazla kaldıramaz bu yükü.

Ağırdır hüzün…

Vaktin adıdır hüzün…