Hüzünler yağıyordu geceye...

Karanlıktı gece, ay bile saklanmıştı

Ne bir ses, ne bir nefes 

Uykusuz duvar diplerimde

Hüzünler yağıyordu sağanak, sağanak.

Ve gece son hızla hüzünlere koşuyordu

Eprimiş yıldızları tek tek toplayıp

Kuyulara atmak istedim

Geceye saldım tüm avazları

Suskun hecelerde dile geldiler

Gözkapaklarımda demir kapılar

Yuttu sesleri birer birer

Üşümesin diye kalplerimiz

Yangınlar çıkardım yalandan

Bir tek gözyaşına emanet ettim bulutları

Söndürsün diye yangınları

Mendilimde ağlama sesleri vardı

Duvarlarda saklanmıştı o eski gölgeler

Esrik bir ütopyaydı oysa dilimdeki  

Asırlar öncesinden gelen

Mermere vuran her darbe gibi

Yoklukla kırıldı vakitler

Zamanı zamana bırakmıştım

Hüzün bile tavında dövülür dediler

Devrik cümleler kurarken ben  

Yığınlarca hüsranları sakladım

***

Ay çıktı birden saklandığı yerden

Utandım

Girmesin diye odama

Gözlerimi kapadım

Darağaçları kurdum biteviye öykülerimde

Sonra tek tek kırdım kırmızı karanfillerle

Sevinçler firar etti

Bulutları özgür bırakırken

Borç almıştım mutlulukları

Günü geldi ödedim. 

Gece güne yenik düştü,

***

Bahar kokusunu özledim…

Şükran Okyay