Huzur..

Kızgınlıklarınız vardır. O kızgınlıklarınızın benliğinizde yaptığı üzüntüler size kene gibi yapışmıştır. Alıp başımı gidiyim. Sessiz bir kenara kendimi dinleyeyim dersiniz.

Öyle bir andı. Ayaklarımın götürdüğü yere doğru gittim.

Üstelik ben oldukça şanslıyım bu sessiz kenar konusunda, uzaklık ve renginden dolayı huzur veren denizi olan, zamanın bedenimi aşındırdığı gibi dalgalarla aşındırılmış, dantel dantel, oyuk koyları, bazen benim yaptığım çıkışlar gibi keskin kayalıkları, sığınma hissini anımsatan, denizin kucağına girmiş ağaçları bulunan, sıkıntı veren ucube görüntülü beton yığınlarından uzak, özellikle kış aylarında bendeki yalnızlık kadar ıssız nefis bir yerde yaşamamdan dolayı.

Kızgınlık ve kızgınlığın doğurduğu üzüntü. İnsan yaşamını beden ve ruh olarak yıpratan duygular. Olmasa daha iyimi olurdu diye bizleri düşünceye yoğunlaştıran duygular…

Ama onlar olmazsa sevinci, mutluluğu, anlayışı nasıl bilebilecektik, dedirten duygular. Kendi içinde bir süre sonra eridiğinde yok alan ama o anda hareket ettiğimizde zarar verdiğimiz, onulmaz yaralar açan duygular.

Bu günün tıp dünyası birçok hastalığın ruhsal duygulardan kaynaklandığını kabul etmeye başladı. Belki kızgınlık ve kızgınlığın doğurduğu üzüntü bilimsel olarak ortadan kaldırılsa insan daha uzun ve huzurlumu yaşardı?

Bana göre kocaman bir hayır!

Kendi çözümünü, kendi bünyesinden çıkartmayan insan, huzuru bilmeyeceği için ömrü uzayacağı yere inanın çok daha kısa olabilir.

Hoş ve esen kalın.