Huzursuzum...

Bugün huzursuzum. Sebebini tahmin ediyorum. Fakat şöyle bir baktığımda aslında hep mutsuzum, hep huzursuzum.

Benim huzursuzluğumun nedeni çevremdeki yalancı dostluklar. Huzursuzluğumun sebebi yalancı baharlar. Onların etrafımda tonlarca olması rahatsız ediyor beni. Korktuğu için fikirlerini belirtemeyen insanlar. Olgunlaşamayan insanlar. Fikirleri olup da çekinen insanlar. Hep aynı meseleleri tartışan insanlar.

İnsan birine yalakalık yapar sonra da yalakalık yaptığı onu bırakınca tekrar başkasına yapar mı bunu? Yapıyormuş. Şuan dıştan güçlü duruyor, yılmaz yıkılmaz duruyor olabilirim. Fakat hayır. Büyük buhrandayım. Dertliyim. Anlatmaya çalıştım olmadı tabi ne demişler dertlinin derdi kendine. Gördüm ki bu hayatta; kimseye sırt dayamayacaksın. En güvendiğin adam bile vurabilir arkandan seni. Belki de sırf güçlü olduğumdan saldırıyorlar. Eskiden saldırırlardı fakat rahat savururdum onları. Şimdi… Şimdi yok o eski ben. Takıyorum kafaya. Fakat belli etmiyorum. Tüm gün yalnızlık senfonisi yazıyorum….