Huzurun kıymeti

İnsanoglunun öyle bir yaratılışı var ki doğada olup biten herseyden çok iyi faydalanıyor. Her şey adeta insanların emrine verilmiş, bütün hayvanlar, bütün yiyecekler, bütün giyecekler bizler için.. Bizler değer bilmeyen üstün yaratılış özelliğimizi kullanamayan aciz insanlarız aslında. Herşeyin daha da iyisini istedikce elimizdekilerin kıymetini unuturuz.

Bir çok şeyi kaybediyoruz fakat bunun farkına çok sonra varıyoruz keşke olmasaydı, keşke onlar yetseydi diyoruz. Hastalanınca saglıgın, yokluk gelince varlıgın, ölüm gelince yaşamın, huzursuzluk gelince huzurun kıymetini ancak anlayabiliyoruz.. Toplantılarda oturmalarda hep dertleşiriz hayat çok zor dinlenmeye zaman olmuyor deriz.. Dostlukları ihmal ederiz herseyın bahanesi hazırdır, hayat çok zor çalışmak lazım!

Kimse demez gönülden çok şükür, saglıgımız yerinde bak nice insanlar var bunları bulamayan, açlıkdan ölen Afrikalı cocukları hatırlamaz kimse. Hep yukardaki yaşama bakar insanoğlu, elbise dolabımız degil televizyonlardaki magazin programlarındaki sanatçılar belirler modayı ,okul kitaplarımız degil televizyon dizilerindeki oyuncular belirler  kelime daracıgımıza ekleyecegimiz yeni kelimeleri, onlara baktıkça bizimkide yaşam mı deriz... Oysa hep istedikce kaybetdigimiz saglımızı ve huzurumuzu kimse düşünmez....

HUZURUN KIYMETİ;

Bir padişah acemi bir köle ile birlikte gemiye binmisti. Köle hiç deniz görmemiş, geminin mihnetini tatmamıştı. Ağlamaya, inelemye, titremeye başladı. Avutmak için çok ugraştılar,ama bir türlü sakinleşmedi. Padişahın keyfi kaçtı. Herkez aciz vaziyetde iken gemide bulunan yaşlı bir adam padişahın huzuruna cıktı.

 ''Müsade buyurursanız ben onu sustururum'' dedi padişaha.

Yaşlı adam emretti, köleyi denize attılar. Köle bir kac kere suya battı çıktı. Sonra yakaladılar, gemiye tekrar çıkardılar. Köle bir köşede uslu uslu oturmaya başladı

Yaşlı adamın yaptıgı padişaha hayrete düşürür ''bu işdeki hikmet nedir'' diye sorar. Yaşlı adam;

''köle evvelce suya batmayı tatmamıştı. Gemide ki rahatlıgın ve selametin kıymetini bilmiyordu. İşte huzur ve saadet de böyledir bir felaket görmeyen kimse huzurun kıymetini bilemez''

Mesut olduğum zamanlar insanları anlıyorum sanmıştım. Onları ancak felaket içinde tanımam mukaddermiş.. NAPOLYON

İnsan, ister padişah, ister derviş, ister komutan olsun, elindekiyle yetindikten sonra hepsi birdir.