İbret

Geçti yaz günleri geçti o sıcak,

Geçti uzun gündüzlerin güneşi,

Geçti bir mevsim ömürden, geçti bak.

Bir daha ne kendi, ne de bir eşi,

Gelmez geri gelmez ! O tatlı günler,

Düştü o mevsimden kalan son yaprak…

Sonbahar:

Sarı yapraklarda gezen şu rüzgâr

Çıplak dallarda başlayan üşüme

Gönüllerde sızım sızım soğuklar,

Bir başka kapıdan başka girişe,

Hazırlanan ömürdeki umutlar;

Kah neşeli, kah kederli sonbahar.

Kış:

Geçti yaz günleri, geçti sonbahar

Şimdi hayat kış elinde tarumar

Gözlerde hep yağmur, şakaklarda kar,

Bir sükûn içinde, ne durgun yer, gök.

Yalnızlıklar kendi kendinden ürkek,

Bir garip seziştir bu beyazlıklar.

Göklerde, dağlarda, bağlarda hep kar,

Bu mevsim :

Bu mevsim ruhumda bir başkalık var.

Nasıl olmaz!... Hayatta bir düşüş bu !

Bir sırrın ifadesidir her düşüş,

Bu gizli tebessüm, bu sessiz gülüş,

Bazı durgunlaşıp, bazı dökülüş,

Bir İlahi habercidir bilene !

Bir ibrettir düşüşleri görene