İç sesim

Karanlıkta kaybolmak istediğim anlardan biriydi. Sen o kapıdan girinceye dek… Ve o an sen çıkıverdin. Birden tüm renkler tersine döndü. Ay ve güneş yer değiştirdi sonra gün ve gece sonra saniyelerle dakikalar…. Kalbim bu dehlizde uzun zamandır yol alıyordu. Dar ve uzun bir geçit bu; öyle derin, öyle kederli, öyle yalnız, öyle alışılagelmiş öyle sıradan… Ama dimdik… Yoğun başağrısı ile kaç doktor aşındırdım hatırlamıyorum… Buna maskeli depresyon diyorlarmış, öyle söyledi Eren bey. Altı aydır haftada iki kere randevulaşıyoruz. Haftada iki gün Otopsimi imzalıyor. Artık hiçbirşey hissetmiyorum, ilk başlarda bol kan, bol zehir, Maximum acı vardı. Zamanla kanama durdu, zehirden eser yok. Ama acı, o yaraya her dokunduğunda sızlamaya devam etti. Ne zaman bitecekti bu keder? Ne zaman bu ölüyü toprağa verecektim? Daha kaç otopsi kaldırır ki bu beden? Daha kaç iş yükü kaldırır bu kalbim? Altı uzun aydır bunların cevaplarını bulabilmiş değilim. Fotoğraflar, anlar, sesler, dokunuşlar, kahkahalar, derin bakışlar, içimi kemiren özlem duygusu. Yalnızlığımla barışan ben, alışkanlıklarımı terk etmeyi beceremiyorum galiba. Alışkanlık mıydı? Yoksa kayboluş mu? Bazen zamanın bir köşesinde kalbimin yakarışı ile uykumdan uyanıyorum…. Ben nerdeyim? Ne yapıyorum? Farkındayım haftalardır hep aynı şeyleri yapıyorum. P.tesi klasik koşturmaca, ödemeler, alacakların tahsili. Tüm hafta içi böyle, geceleri 23 olmadan yatıyorum. Hafta sonları kavramımı spor salonunda etüd ediyor, içimdeki her acıyı öğütmeye çalışma gayreti ile salonda saatler geçiriyorum. Hayatımda ilk defa bu kadar basit yaşıyorum. Ya rüyalar? Rüya desen, tek bir kare yok. Bazen uyku ile uyanıklık arasında hiçbir fark yok. Nefes alıp vermek arasında minicik bir his yok. Ruhumu, zamanın bir köşesinde unuttuğumu düşünüyorum. Orda takılı kaldığımı….. İnsanın kendisini unutması kadar derin bir acı yok şu hayatta…