İçimin en derinlerinden...

Bu blogu zor şartlar altında yazsam da yine de yazmak istedim. Annem ve babam için yazıyorum. Bu ailenin en miniği benim, hatta burada bile bana minik diyenler var:)

En küçükler için söylenen bazı şeyler vardır, şımarık, zorluklara gelemeyen, bütün ailenin üzerine titrediği şanslı çocuk gibi. Ben şımarık hariç geri kalanına katılıyorum kendim için. İki tane de ablam var, yaş farkımız çok. Yaptığım hatalar üzerinde fazla durulmaz, kıyılamayan yine ben olurum her zaman..

Fakat biz en küçükler biraz kıymet bilen bir kişiliksek hassas olabiliyoruz bazen. Benim için annem ve babam o kadar hassas bir noktada ki, bir inci tanesi gibi korumaya çalışıyorum onları. Dualarımın içinde hep onlar gizliler... Ne olursa olsun, bütün hayrın anne ve babadan geleceğine inanıyorum. (bazı istisnalar hariç)
Aile kavramı ne kadar hoş, saygı duyulası bir kavram. Yüzyıllar geçse de değişmese yine keşke. Keşke hep yanımızda olabilseler...

Bir tanemiz onlar bizim...