İçimizdeki hayatlar....(1)

Altı aylıkken kalmış annesiz. Babası yanlışlıkla vurmuş harman yerinde annesini. Hasımlarına tüfekle giderken engel olmaya çalışan annesi kaza kurşununa kurban gitmiş. Dört kardeş kalmışlar ortada. Büyükleri 12 yaşında, baba korkudan kaçmış, polis her yerde arıyor ama nafile... Konu komşu, yakın akraba derken ;dağılmaya başlamış çocuklar .Büyük ablaya akrabalar bakarken iki oğlan yuvaya en küçük kahramanımızda şehirde bir aileye verilmiş. Maalesef isteyen aile; çocuk çok küçük diye istememiş.Uzaktan akraba olan bir başka aile almış yanına.Orada evin altı oğluyla 3 yaşına kadar gelmiş ama, bu dönemlerde teyze bildiği ailenin yanında; kendini daha iyi hissettiği ve sevdiği için kalmış, gitmemiş.Okula başlamış, ara sıra komşu çocuklardan hikayesini yarım yamalak öğrenmiş ;fakat soramamış, sorduğunda da cevap alamamış.İnkara dayanan cevaplar onu rahatlatmış.Belki de duyma istediği o cevaplarmış kendisini avutmuş.Hatta ilkokul diplomasını soyadım yanlış yazılmış diye almamış.Aile büyükleri yanlışlık olmuş artık düzelmez Ankara’ya gitmesi lazım diyerek ikna etmişler.Ya da ettiklerini sanmışlar, çaresiz kabullenmiş.Ortaokulda başarısız olunca eğitimine devam edememiş.Düğününde gerçek ailesini görse de kabul edememiş birdenbire.Şimdilerde evli ve iki çocuk annesi;yurtdışında çalışıyor, umarım mutludur.Ablasıyla görüşüyor ve kendini büyüten aileyle hala görüşüyor.Mutlaka her evlilikteki gibi sorunlar yaşıyordur zamanla, ama psikolojisi nasıldır soruyorum sizlere.

Kendi kardeşim veya kızım gibi sevdiğim bu insan ayaklarının üstünde durmasını öğrendi.Kolay yolu seçmedi, psikolojim bozuk diye iç dünyasına sığınıp kapanmadı dış dünyaya.Onların mücadeleleri tek başlarına.İnsanların neler yapabileceği konusunda içimizdeki hayatlardan örnekler vermeye devam edeceğim.