İçimizdeki Yabani Atların Peşinde

Paulo Coelho  "Brida"da,  "Duygularımız içimizdeki yabani atlardır" diyordu. Mantığımızla onları dizginleyemiyorduk. Alıp başlarını gidiyorlardı. Ve giderken bizleri de sürüklüyorlardı peşlerinden.

Dizginlemek istedikçe sürükleniyorduk bilmediğimiz bir coğrafyaya doğru. Gitmek istedikleri yeri, varmak istedikleri noktayı sadece onlar biliyordu.  Bizim cesaret edemediğimizi yapıyorlardı belki de. Bizi götürdükleri yerde bizi bekleyen kaderimiz oluyordu çoğu kez.

"Bir 'an'ın, yalnızca bir 'an'ın bütün hayatı kapladığı an'lar"  vardır ya hani, işte o an'dır yaşadığımız.  Ve tam da o an'da öğreniriz,  hayatın neresinde durduğumuzun hiç de önemli olmadığını...

Hep böyle güzeldir başlangıcı aşkların. Kanatlarımızın olduğunu hissederiz önce. Sonra da birer birer kırıldığını... Uçuşan son tüyün ardından acıyla bakarken tövbe ederiz aşka. İçimizdeki yabani atları yılkıya salarız.

"Acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz" der ya Mungan, Yalnız Bir Opera'da. Öyledir, acımızı asla belli etmeyiz.

Hani, çocukken annemiz, "Koşma, düşersin" dediği halde koşar ve düşeriz ya. Hani, dizlerimiz kanar, canımız yanar da, annemizin "Ben dediydim!" bakışlarına aldırmadan, burnumuzu çeke çeke "Acımadı ki!" deriz ya,  küçücük yüreğimize sığdırdığımız o kocaman gururumuzla.

Hep aynıdır işte!  Büyürüz, acılar değişir, dizlerimiz yerine yüreğimizin üzerine düşeriz artık. Ama o gurur hep oradadır. Hiç değişmez.  Büyüsek de ona sığınırız.

Gözyaşlarımızı gizleyip, burnumuzu çekerek tıpkı çocukluğumuzda olduğu gibi, ama bu kez sessizce içimizden tekrarlarız: ACIMADI Kİ!