İhanet

İnsan önce kendine ihanet eder, önce kendi ruhunu yaralar.

Her insanın içinde bütün mükemmelliğe sahip bir ruh vardır ve insanın ilk sorumluluğu öncelikle ona karşıdır.

Söylenilen her yalan, tutulmayan her söz, başkalarına yapıldığı zannedilen her türlü kötülük önce yapanın ruhunda derin bir yara açar. Çünkü kendisine ihanet etmiş ve anlaşmayı bozmuştur. En büyük acıyı yine o insanın ruhu çeker. Kişi her ne kadar farkında olmasa da içinde dolduramadığı derin bir boşluk oluşur ve hayatı o boşluğu doldurmaya çalışmakla geçer.

İnsan kendine ilk ihanetini, çoğunlukla kendi sezgilerini ve iç sesini dinlemeyip, başka şeyler peşinde koştuğu zaman yapar. Bu koşulan şey para olabilir, karıyer olabilir veya toplumda saygınlık kazanmak olabilir. Bu ihanetin arkasından ne kadar başarılı ve mutlu görünürse görünsün; tek başına kaldığı ilk anda o derin boşluk peşini bir türlü bırakmaz.

İhanetin bir sürü çeşidi vardır.

Verilen sözler tutmalı denilir. Söz verirken önce kendisine söz verir insan; Şu zamanda şunu yapacağım der. Buradaki ilk anlaşma insanın kendisi ile olan anlaşmadır. Bozunca da ilk yaraladığı ve saygısını kaybettiği kişi yine kendisi olacaktır. Bu kendisine yaptığı bir ihanettir.

Yalan söylemek; bu da insanın kendisine en büyük ihanetidir. Kendisinin bilerek veya isteyerek yaptığı herhangi bir şeyi başkalarından korkarak saklaması, başkalarına kendisinden daha fazla önem verdiği anlamına gelir ki; bu da öncelikle kendisine ihanettir.

Hırsızlık, dolandırıcılık veya aklınıza gelebilecek her türlü kötülüğü yapan insanlar, aslında en büyük kötülüğü kendilerine yaptıklarının farkına varmazlar.

Bazen yalan söyleyen, beni kandırmaya çalışan, verdiği sözleri tutmayan insanlarla karşılaştığım zaman çok üzülürüm. Kendi ruhlarına nasıl eziyet yaptıklarının farkına varmadıklarını düşününce içim acır. Ruhlarının çektiği acıyı hissederken, bana yaptıkları zannettikleri kötülük aklıma bile gelmez.

İnsan başkasına sapladığını zannettiği her bıçakta, önce kendi ruhunu yaralar.

İnsan önce kendisine ihanet eder.