İki dostum

Dostumu gördüm rüyamda… Başka bir rüyamı yorumluyordu. Son zamanlardaki “yazamama” sıkıntıma atıfta bulunarak “tek yapman gereken her gün bir iki satır karalamak” diyordu.. Rüyanın yorumu çok açık diye ekliyordu, gerisi gelecek, gülümsüyordu, emindi… 

Canım arkadaşım düşümde de olsa rahatlattı beni…Onu ne çok sevmişim, seviyorum… 

Biliyorum ki ben şanslı bir insanım.. Çünkü hayatımı zenginleştiren, beni benle ve kendileriyle tanıştıran tüm maskelerinden arınmış iki dostum oldu. İkisiyle aynı zamanlarda bir araya gelmem daha da renklendirdi hayatımı.Kendimle çırılçıplak rastlaşmalarım sarstı kimi zaman beni, bazen de mutlandırdı. Ama çoğu zaman hayrete düşürdü. Değişmeyen tek şey bu iki dostumun hep yanımda olmasıydı. Kimi zaman onlar aynaydı bana, kimi zaman ben onlara.. Çok sevdim ikisini de.. 

Ben aynı zamanda şanssız bi, r insanım galiba … Tadı damağımdayken bu dostlukların -ki hala öyle- gidiverdi ikisi de uzaklara…Üzüldüm, kimi zaman öfkelendim ama mutlu olacaklarını bilmek ya da ummak rahatlattı beni.. Gittiklerinde fark ettim ki, mesafeler gerçekten acı veriyormuş insana ama neyse ki hayatından uzaklaştırmıyormuş paylaşımları… Her iki dostumla iletişimimiz azalmış gibi görünse de onlar hep hayatımın içindeler…İç diyaloglarım, kararlarım, mutlu ve sıkıntılı anlarım hep onlarla oluyor…Hatta bazen bana bugünkü gibi rüyalarımla ulaşıyorlar.. 

Belki de bu hastalıklı bir durumdur. Gerçek hayatla çok da uyumlu olmayabilir hissedip yaşadıklarım. Ama ben bu hastalıklı halimi seviyorum.. Dostlarım da beni öyle sevmemiş miydi?