İki soru...Bir afal

Sabahları dört…

Öğle vakti iki…

Akşamları üçayaklı…

Ne olabilir?

Ben şipşak yanıtlayamadım.

İkmale kaldım ama çok şükür duyularım beni pek fazla yanıltmaz.

-Hangi duyuların mesela?

…Buz ayısı otuz kilometre uzaklıktan kadavranın kokusunu alabilir; ben onunla kendimi kıyas etmezsem; koku yeteneğim muhteşem sayılır. Kokusu çıkacak demişsem çıkar.

Hocalarım bir numara; koku almayı onlardan öğrendim.

Karnım çok aç, vaktim kısıtlı; yolculuk kapıda beklerse…

Önümü görecek halim kalmaz bunun dışında; adamım bana: Ensemde gözüm olduğunu söyler; ben onun yalancısıyım…

Ne işe yarar keskin gözler; görmezden gelmek zorunda kaldıkça…

Yaratanın yarattığı güzelliklere dokunmak…Bazıları…

Kedi köpek fobisi diyorlar adına; anlıyorsam ke-kö-ku-ba- olayım.

( Hayvan dostu veteriner hekimin logosu kedi-köpek-kuş-balık)

Tadı kaçtı yazmanın; Anadolu’yu terk etmezse şaşmayın.

Lezzetine doyum olmayan yazıların; kıymetleri biliniyor mu acaba?

Acı tatlı sözler dürüstlerin mertlerin oldukça…

Tarhananın tadı; fast foodla kıyaslanır mı?

Duygu yüklü dil olmasa; insanoğlu sivriyle nasıl başa çıkardı?

-Duyuların; hepsi bu kadar mı?

…Duyamadım dostum cana can katan sesini… Sesin cılız değil inan bana… Postun yok; belli ki üşütmüşsün ses tellerini.

Öyle bakma bana; biliyorsun pöstekileri sevmediğimi…

-Tamam mı? Duyuların hepsi bu kadar mı?

Soruyu yanıtlamadan önce parmak hesabı yaptım dostlarım.

Burun, göz, cilt, dil, kulak… Unuttuğum bir duyu organı kaldı mı?

Benim bu soruya yanıtım da rötarlı geldi.

Ama geldi.

Siz ne âlemdesiniz?

Yanıtlarınız: Işık hızını ıskaladı!

Bildim mi?

10.Ocak 2010 Pazar

Alev Meisel İzmir’den