İlk aşk, ilk heyecandan son aşkıma

Herkes gibi ergenliğe 14-15 yaşında girsem de ilk aşkım 20 li yaşlarında oldu. Elbette o güne kadar lise dönemimde çıktığım kız arkadaşlarım olmuştu hiç biri 20 yaşındaki aşkım kadar ruhumda derin izler bırakmadı. O dönem geriye dönüp baktığımda şimdiye kadar yaşadıklarımın aşk olmadığını anladım. Zira aşk denen (kimsenin net bir tanım yapamadığı) mevzu insanı o kadar derinden etkiliyor ki, hani anlatılmaz yaşanır derler ya tamda o misal. Sabah kalkar kalkmaz hatta geceleri onunla süslenmiş rüyalarınız oluyor. Yemek yerken su içerken beyninize saplanmış bir çivi gibi hep onu düşünüyorsunuz. Hatta ve hatta evren sadece onun etrafında dönüyor. Değil onsuz yaşamak nefes bile alamayacağınızı düşünüyorsunuz. Nitekim bende de öyle oldu.

Tabi yaşamın akışı içerisinde her şey bizim istediğimiz gibi gitmiyorum. 2 yıllık birlikten sonra terkedildim. Bir erkek olarak terk edilmeyi kabullenmek çok zor. Şu an bile klavyede yazarken saçlarım diken diken oldu.

4-5 Yıl gibi hiç kız arkadaşım olmadı. O dönem herhalde ömrümün sonuna kadar hiç kimseye aşık olamaz evlenemem diye düşünüyorken kader karşıma başka bir hanımı çıkardı. Tuhaf bir şekilde ilk aşkıma olan duyguların daha yoğunu onda hissettim. Önceleri acaba ilk aşkıma benziyor da ondan mı bu duyguları hissediyorum diye düşündüm ama görünüş olarak da benzemiyordu. Çok mutlu bir 2 yılımız oldu. İki yılın ardından evlenmeye karar verip evlendik. Şu an bir kız birde erkek çocuğumuz var. 10 yıl önce ben kas hastası olunca çok huysuzlaşmıştım. Çoğu zaman sevgili eşime hak etmediği cümleler kurarak azarlıyordum o bir kere bile bana karşılık vermedi. Şimdi o agresif ruh halimi yendim. Zamanla insanın her şeye alışması gibi hastalığınıza da alışıyorsunuz. Bugün geriye dönüp baktığımda hastalığımın ilk döneminde başka bir hanım olsa beni mutlaka terk ederdi diye düşünüyorum. Karım, ruhum hep yanımda olup bana destek verdiğin için sonsuz teşekkürler. İlk blog yazımı sana armağan ediyorum.