İlkçağ kalabalığında suskun diller

İçimdeki barış çocuğunu donduruyor
Kar çöllerindeki anlam soğukluğu,
İlkçağ kalabalığında suskun diller…

Dengelerin ucunda gölgelerin gerçekliği,
Hırçın direniş ayinlerinde,
Öyle vuruyor ki
Bekleyişin tomurcuklarına

Boğazda küfür zılgıtlar

Sığ düşüncelerde düşlüyorlar bizi! ! !
Oysa
Bahar güneşinden masum
Duru sularda yıkandı bu inanç…
Sabır, sabun kokulu ferah.

Direnmeyi ve beklemeyi barındıran
Bir şiirin başıyız sanki

En türkülü uzaklardan
Bütün özlemi çekti eskiyen bakışlar

Ki
Hangi yöne dönük bozkırda
Bilinmez özlem! ! !

(Ankara)