İnadına umut inadına yaşamak!

“Hayat yaşandığı kadar vardır.
Gerisi,
Ya hafızalardaki hatıra,
Ya da hayaldeki ümittir.
Hüsranı ise bir tek yerde kabul ediyorum;
Yaşamak mümkünken
Yaşayamamış olmakta...’’
Asıl olan mücadeledir, pes etmemektir, azimli olmaktır, kararlı olmaktır. Öyleyse
savaşmak gerek. Hayata, tüm yaşanan olumsuzluklara direnmek, inadına güzellikleri görmek, inadına sevmek gerek. Yaşamış ve yaşayamamış olmak arasındaki mücadeleyi kazanmak için savaşçı olmak gerek.

Sabır taşınızı çatlatmayı bırakın. Un ufak edecek kadar sizi kırdıran, hayallerinizi yıkan, isyan ettiren kadere bir de bizim oyunumuz olsun. Görsün; yeri geldiğinde çocuklar kadar umarsız, şen, tasasız olabileceğimizi. Kaderimiz bir talih değil bir tercih meselesidir aslında.

Doğayı düşünecek olursak, akıntının sadece aşağı doğru akmadığını fark ederiz. Su buharlaşır, topraktan, akarsulardan, ırmaklardan, okyanuslardan uçar ve gök yüzüne yükselir.

Tıpkı ‘’nefes alış’’ gibi. Sonra çiy olarak, yağmur olarak tekrar yeryüzüne döndüğünde “nefes veriş” i algılarız, bu bir döngü, yaşayan bir etkileşimdir. Hiçbir şey bunu değiştiremez, kontrol edemez ama yine de her şey olması gerektiği gibi olur. Tıpkı insanlar gibi; kimse kimsenin hayatını yönlendiremez . Doğa ne kadar kararlıysa ne yapacağını biliyorsa ve ödün vermiyorsa kendinden azimle yaşamını sürdürüyorsa, insan unsuruna rağmen savaşıyorsa. İşte o en büyük savaşçıdır o zaman. Başkasının kendimize biçtiği rolü oynamak, zaman yitirmekten başka bir şey değildir. Zaman ise kaybedilemeyecek bir değerdir.

Doğdum, o müthiş çığlığımı
Bu dünyaya bağışladım.
Dünya peşimden geliyordu.
İçimde bir yerler üşürdü,
Fark etmezdim.
Tuzdan yanan gözleri,
Tuzlu ellerle ovuşturmak gibiydi
Hayat...
Adressiz yollar aradım;
Adressiz yollara ancak kaybolmaya gidilirdi
De kaybolmazdım, kaybolmadım.

Aydınlığa arkamızı döndüğümüz zaman, görebileceğimiz tek şeyin kara gölgemiz olacağını unutmamak gerek, ışığı tenlerimizde hissedip, ruhumuza yansıtarak bütün gerçekleri ve hayatın anlamını görmek; inadına umut, inadına yaşamak gerek!...